No Bad Soldiers: 119 Infantry Brigade and Brigadier-General Frank Percy Crozier in the Great War
20 listopada 1916 r. świeżo awansowany generał brygady Frank Percy Crozier objął dowództwo 119 Brygady, jednej z trzech brygad piechoty tworzących 40 Dywizję, niegdyś nazywaną "zapomnianą czterdziestką". Ta książka przybliża historię i osiągnięcia brygady szerszej publiczności i uzupełnia historię kontrowersyjnego Franka Croziera.
Utworzona w 1915 roku i pierwotnie pomyślana jako formacja Walijskiego Korpusu Armijnego, 119 Brygada, składająca się z czterech batalionów walijskich bantamów, przedostała się do Francji w czerwcu 1916 roku - ponad rok po jej sformowaniu - jako część ostatniej z dywizji Nowej Armii, która dołączyła do BEF. Następnie spędziła kilka nie wyróżniających się miesięcy w sektorze Loos. Według Croziera, świeżo po służbie w dowództwie 9 Królewskich Strzelców Irlandzkich nad Sommą, po przybyciu do kwatery głównej dywizji powiedziano mu, że brygada jest "bardzo zła - najgorsza w dywizji". Głęboko wierząc, że nie ma czegoś takiego jak źli żołnierze, są tylko źli pułkownicy, Crozier twierdził, że przekształcił brygadę w ciągu sześciu miesięcy i w trakcie tego procesu usunął "majora brygady, oficera sygnalizacyjnego brygady, prawie tuzin dowódców, kilku sekundantów, trzech adiutantów, kilku lekarzy, kwatermistrzów i oficerów transportu oraz jednego lub dwóch starszych sierżantów". Brygada spisała się dobrze w kwietniu 1917 r. w okolicach Villers Plouich, a później, najbardziej znana, w listopadzie 1917 r. w Bourlon Wood. Po poważnej reorganizacji armii w lutym 1918 roku, brygada została odtworzona z większością nowych batalionów na czas, aby zostać poważnie zmiażdżoną podczas niemieckiej ofensywy wiosennej, ale po ponownym odtworzeniu (w dużej mierze z mężczyzn uznanych za niezdolnych do służby na linii frontu), mimo to spisała się godnie w ostatnich miesiącach wojny.
Pomimo tych wstrząsów Crozier pozostał na stanowisku dowódcy generalnego aż do zakończenia działań wojennych i był jednym z zaledwie dwudziestu siedmiu generałów brygady Nowej Armii, którzy pozostali na stanowisku dowódczym przez ponad dwa lata.