Nie ma wspólnej wojny

Opinie czytelników

No Common War autorstwa Luke'a Salisbury'ego to powieść historyczna, która zapewnia żywe, wciągające doświadczenie wojny secesyjnej przez pryzmat osobistej historii rodziny. Z powodzeniem równoważy wstrząsające realia bitwy z emocjonalnym i psychologicznym obciążeniem żołnierzy i ich rodzin. Narracja jest wzbogacona skrupulatnie zbadanymi szczegółami historycznymi i fascynującym rozwojem postaci, dzięki czemu jest zarówno wciągająca, jak i pouczająca.

Książka jest mistrzowsko zbadana, bogata w szczegóły i przedstawia porywającą, emocjonalną narrację. Oddaje okropieństwa wojny, jednocześnie badając osobiste relacje, co czyni ją fascynującą lekturą. Pierwszoosobowa narracja i elokwentna proza wzmacniają wciągające doświadczenie, a wielu czytelnikom trudno jest odłożyć książkę. Postacie są dobrze rozwinięte, a historia ma wpływ zarówno na poziomie osobistym, jak i historycznym. Niektóre recenzje podkreślają jej mocny styl, emocjonalną głębię i historyczną dokładność.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać graficzne opisy przemocy za niepokojące. Kilka osób wspomniało, że dialogi mogą wydawać się krypto-męskie, co nie każdemu może przypaść do gustu. Intensywne skupienie się na realiach wojny może być również dość ciężkie dla tych, którzy szukają bardziej lekkiej narracji. Chociaż książka jest wciągająca, jej długość i głębia mogą zaskoczyć niektórych czytelników, którzy oczekują szybkiej lektury.

(na podstawie 26 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

No Common War

Zawartość książki:

No Common War to fabularyzowana historia udziału rodziny autora w ruchu abolicyjnym i wojnie secesyjnej. Nazwiska kluczowych osób i miejsc są prawdziwe. Żołnierz Unii na okładce książki to Moreau Salisbury.

W 1835 roku dwaj bracia Salisbury towarzyszą Wielkiemu Serowi, 1800-funtowemu monstrum stworzonemu przez czołowych mieszkańców Sandy Creek w stanie Nowy Jork, do Waszyngtonu, aby promować miasto i świętować stan Nowy Jork. W stolicy kraju są świadkami biczowania niewolnika w Boże Narodzenie. Mason Salisbury pyta, czy niewolnik jest chrześcijaninem i zostaje uderzony batem w twarz. Stałoby się jeszcze gorzej, gdyby nie brat Masona, Lorenzo, który uderzył niewolnika kolbą swojej strzelby.

Mason staje się nieprzejednanym abolicjonistą, często przemawiając w tej sprawie i pokazując swoją bliznę. Pomaga zbiegłym niewolnikom dotrzeć do Kanady. W 1861 r. jego syn, Moreau, jest w seminarium w Cazenovia, kiedy Ft. Sumter zostaje ostrzelane. Moreau wraca do domu, mówiąc ojcu, że nie może pogodzić "Nie zabijaj" z zabijaniem, nawet przeciwko obrzydliwości niewolnictwa. Zdanie Moreau zmienia się, gdy odkrywa zbiegłego niewolnika próbującego dostać się do jeziora Ontario (cztery mile od Sandy Creek), a jego rodzina udziela mu schronienia, dopóki nie zostanie przetransportowany do Kanady. Moreau nie wie, że Mason, jego ojciec, manipulował jego odkryciem.

Następnie Moreau i jego kuzyn Merrick (syn Lorenza) dołączają do 24. nowojorskich ochotników, ale nie wcześniej niż Moreau zakochuje się w Helen, miejscowej dziewczynie.

24. ochotnik jest zakwaterowany poza Waszyngtonem, trzymany w rezerwie, gdy armie Unii i Konfederacji spotykają się pod Bull Run, ale jest świadkiem uciekających żołnierzy Unii i rozczarowanych cywilów, którzy poszli zobaczyć spektakl, ale odkryli wojnę. Zimą 24. oddział biwakuje na terenie plantacji Roberta E. Lee w Arlington w stanie Wirginia i zapuszcza się do Waszyngtonu, by pić i podrywać kobiety.

Lato 1862 roku to ciąg bitew. 24. pułk po raz pierwszy spotyka rebeliantów pod Cedar Mountain. Moreau i Merrick widzą zabitych, czują zapach prochu i krwi, słyszą krzyki rannych. Stoją ramię w ramię i strzelają do żołnierzy Konfederacji, którzy również stoją ramię w ramię i strzelają do nich.

24. oddział walczy pod Groveton, bierze udział w katastrofalnej szarży na zatopioną linię kolejową pod Second Bull Run, walczy pod ciężkim ostrzałem pod South Mountain, a następnie pod Antietam. 24-ta jest w trzeciej fali przez pole kukurydzy w Antietam.

Antietam pozostaje najkrwawszym pojedynczym dniem w historii Ameryki. Zginęło prawie 22 000 żołnierzy. Pole kukurydzy zostanie przekroczone i ponownie przekroczone piętnaście razy, a po zakończeniu bitwy człowiek może przejść przez nie bez dotykania ziemi w poszukiwaniu ciał.

Moreau zostaje trafiony w kostkę. Merrick otrzymuje kulę Minie w kolano. Wieść o ich ranach dociera do Sandy Creek. Ojcowie Moreau i Merricka udają się na pole bitwy, przybywając dzień po jej zakończeniu. Znajdują swoich synów wśród czterech akrów rannych. Chirurdzy amputują kończyny, mężczyźni krzyczą z bólu, a pod deskami i stołami używanymi do operacji gromadzi się krew. Obaj ojcowie przekonują chirurga, by nie amputował nóg ich synów.

Moreau ledwo przeżywa podróż do domu. Merrick umiera po drodze.

W domu Moreau staje się coraz bardziej przygnębiony, zły, oddalony od rodziców, okrutny wobec Helen, która wiernie czekała na jego powrót. Uzależnia się od morfiny. Rozważa samobójstwo. Pojawiają się straszne kłótnie z Helen, żal matki Moreau, której miłość nie może dotrzeć do syna, złość na Masona za wspieranie wojny, a w końcu gwałtowna konfrontacja ojca z synem. Rodzina jest zdesperowana. Mason próbuje odnaleźć uwolnionego niewolnika, aby przypomnieć Moreau, o co walczył, ale nie może go zlokalizować. To długa, brutalna zima.

Ale nadejdzie wiosna, a wraz z nią miłość i zaufanie. Cena była wysoka.