Nie ma pustych krzeseł - krótkie i bohaterskie życie młodych lotników, którzy walczyli i zginęli podczas pierwszej wojny światowej

Opinie czytelników

„No Empty Chairs” Iana MacKerseya to dogłębnie zbadana i emocjonalnie wciągająca relacja z wojny powietrznej podczas I wojny światowej, skupiająca się na doświadczeniach brytyjskich pilotów, a także uwzględniająca amerykańską i niemiecką perspektywę. Książka wyróżnia się osobistymi anegdotami i refleksjami na temat psychologicznych i fizycznych wyzwań, przed którymi stanęli ci pierwsi lotnicy. Oddaje tragiczną rzeczywistość wojny i odwagę wymaganą do latania w tak niebezpiecznych warunkach, czyniąc narrację historyczną przystępną i wciągającą.

⬤ Dobrze zbadana i dogłębnie obejmuje różne perspektywy lotnictwa I wojny światowej
⬤ zawiera osobiste relacje pilotów
⬤ emocjonalnie wpływowa opowieść
⬤ podkreśla ludzkie koszty wojny
⬤ przedstawia kompleksowe spojrzenie na społeczne i psychologiczne aspekty latania w tym okresie
⬤ łatwa do odczytania i wciągająca.

⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że skupienie się na osobistych historiach odwraca uwagę od bardziej kompleksowego przeglądu wojskowo-strategicznego
⬤ nie jest to kompletna historia walk powietrznych w I wojnie światowej
⬤ może nie zadowolić tych, którzy szukają ściśle operacyjnego lub technicznego opisu działań wojennych.

(na podstawie 68 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

No Empty Chairs - The Short and Heroic Lives of the Young Aviators Who Fought and Died in the First World War

Zawartość książki:

Konflikt z lat 1914-18 opowiedziany głosami ludzi, którzy walczyli w powietrzu.

Puste krzesła należały, zbyt krótko, do skazanych na zagładę młodych lotników pierwszej wojny światowej, którzy nie powrócili z przerażających codziennych walk powietrznych nad okopami frontu zachodniego. Zgodnie z edyktem ich głównodowodzącego, zaginieni lotnicy mieli zostać natychmiast zastąpieni. Zanim nowe twarze zdążyły się pojawić, wolne miejsca przy stole obiadowym eskadry były czasami przejmująco zajmowane przez ich czapki i buty, umieszczane tam w smutnym rytuale przez ich ocalałych kolegów, gdy pili za ich pamięć.

Życie większości pilotów Królewskiego Korpusu Lotniczego było przerażająco krótkie. Jeśli ukończyli szkolenie lotnicze żywi i bez szwanku, co zabiło ponad połowę z nich, zanim dotarli na linię frontu, tylko nieliczni mogli przetrwać codzienne bitwy, które toczyli nad spustoszonym księżycowym krajobrazem ziemi niczyjej. Ich średnia długość życia w szczytowym momencie wojny mierzona była w tygodniach. Odmówiono im spadochronów, które zaczęły ratować ich niemieckich wrogów.

Strach przed uwięzieniem i codzienne oglądanie śmierci bliskich kolegów w płonących samolotach wywarły druzgocący wpływ na nerwy pierwszych pilotów myśliwców na świecie. Wielu z nich zachorowało psychicznie. Czekając na śmierć lub, przy odrobinie szczęścia, na ranę, która pozwoliłaby im wrócić do „Blighty”, przelali swoje emocje do pamiętników i strumieni listów do swoich bliskich w domu.

Opierając się na tych niezwykłych świadectwach i wspomnieniach pilotów, Ian Mackersey znakomicie zrekonstruował pierwszą wielką wojnę powietrzną poprzez życie jej uczestników. Czekając na śmierć, mężczyźni dzielili się swoją samotnością, lękami, triumfami - i plotkami z eskadry - z rodzinami, które codziennie bały się pukania do drzwi, które przyniosą telegram Biura Wojny w jego fatalnej zielonej kopercie.