Nie ma przystani dla uciśnionych: Polityka Stanów Zjednoczonych wobec żydowskich uchodźców, 1938-1945

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

No Haven for the Oppressed: United States Policy Toward Jewish Refugees, 1938-1945

Zawartość książki:

No Haven for the Oppressed to najdokładniejsza i najbardziej wszechstronna analiza, jaką do tej pory napisano na temat polityki Stanów Zjednoczonych wobec żydowskich uchodźców podczas II wojny światowej. Friedman opiera swoją historię na wielu źródłach, w szczególności na dokumentach, które dopiero niedawno zostały udostępnione do publicznego wglądu. Obejmują one akta Departamentu Stanu w Archiwum Narodowym oraz dokumenty dotyczące kwestii uchodźców żydowskich w Bibliotece Roosevelta w Hyde Park. Dokumenty te, wraz z dokumentami American Friends Service Committee, rabinów Stephena Wise'a i Abby Silvera, senatora Roberta Wagnera, sekretarza Hulla i asystenta sekretarza stanu Breckinridge'a Longa, American Jewish Archives, National Jewish Archives oraz obszernymi wywiadami z osobami blisko związanymi z kwestią uchodźców, stanowią podstawę tego opracowania.

Profesor Friedman opisuje przedwojenne zaabsorbowanie Ameryki problemami gospodarczymi: imigranci, zwłaszcza żydowscy, byli postrzegani jako konkurenci dla ograniczonej liczby miejsc pracy. Prezydent Franklin D. Roosevelt, choć osobiście sympatyzował z dylematami Żydów, nie był skłonny ryzykować poparcia opinii publicznej i Kongresu dla swoich programów krajowych poprzez popieranie ustawodawstwa lub dyplomacji w celu zwiększenia żydowskiej imigracji. Skandal sądowy i nieudana czystka wśród południowych demokratów sprawiły, że jego popularność spadła do najniższego poziomu.

Żydowscy przywódcy równie niechętnie antagonizowali amerykańską opinię publiczną silnym poparciem dla sprawy żydowskiej. Obawiali się antysemickiej reakcji przeciwko amerykańskim Żydom i martwili się, że ich własna "stuprocentowa" lojalność wobec narodu może zostać zakwestionowana.

Chociaż Friedman nie zgadza się z autorami, którzy twierdzą, że antysemityzm na najwyższych szczeblach Departamentu Stanu był główną przeszkodą w ratowaniu Żydów, pokazuje, że niektórzy urzędnicy nieustannie udaremniali plany ratunkowe. Sugeruje, że niechęć do narażania się na szwank w negocjacjach z nazistami i obawa, że jakikolwiek okup przedłużyłby globalny konflikt, spowodowały, że alianci oferowali nazistom jedynie symboliczne propozycje w imieniu Żydów.