Neoliberalne niefikcje: Estetyka dokumentu od Joan Didion do Jaya-Z

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Neoliberal Nonfictions: The Documentary Aesthetic from Joan Didion to Jay-Z

Zawartość książki:

Wraz z pojawieniem się neoliberalizmu w amerykańskiej kulturze, począwszy od lat 60. XX wieku, struktury polityczne rządzące życiem prywatnym stały się bardziej nieprzejrzyste i niejasne. Neoliberal Nonfictions dowodzi, że w erze kapitalizmu finansowego pojawił się nowy styl sztuki dokumentalnej, aby wyrazić rozdźwięk między indywidualnym doświadczeniem a rzeczywistością.

W tym szeroko zakrojonym studium Daniel Worden porusza kwestie od miejskiego ubóstwa i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych po załamanie środowiska i politykę międzynarodową. Bada wpływ lokalnych walk i globalnych rynków na muzykę, od niesławnego dokumentu Dylana "Dont Look Back" D. A. Pennebakera po przełomowy album Kendricka Lamara "Good Kid, M. A. A. D. City". Szczegółowo opisuje pojawienie się hustlera jako ikony neoliberalnego indywidualizmu w autobiografii Jaya-Z Decoded, Autobiografii Malcoma X Alexa Haleya i dziennikarstwie "gonzo" Huntera S. Thompsona. Przygląda się, w jaki sposób współczesne prace, takie jak wspomnienia Maggie Nelson The Red Parts i seria fotografii Taryn Simon The Innocents, rzucają wyzwanie moralnym uproszczeniom tradycyjnego pisarstwa kryminalnego. W podsumowaniu analizuje dominację pamiętnika jako rodzaju literackiego w erze neoliberalnej, koncentrując się w szczególności na pracach Joan Didion i Dave'a Eggersa.

Dokument stał się estetyką naszych czasów, wykorzystując niemożliwy do pogodzenia dystans między jednostką a społeczeństwem jako miejsce estetycznych eksperymentów w różnych mediach, od dziennikarstwa i fotografii po wspomnienia, muzykę i film. Będąc zarówno symptomem, jak i odpowiedzią na pojawienie się neoliberalizmu gospodarczego, estetyka dokumentalna ma kluczowe znaczenie dla tego, jak rozumiemy siebie i nasz dzisiejszy świat.