Są to wiersze o miłości i stracie, wyobrażają sobie świat, w którym jastrzębie wylatują z ramion kochanków i znikają w umierającym świecie, gdzie złote rybki wynurzają się z rzek i wplątują się we włosy, gdzie cząsteczki i mgła niosą wiadomości o miłości przez miasta. W tym zbiorze początki i końce przecinają się nawzajem, nowoczesność i mityczność przeplatają się, codzienność miesza się ze światem metafor i zaklęć.
Poszczególne wiersze przenikają się nawzajem, tworząc pasma narracji, które krążą wokół centralnego symbolu zbioru, nekhau - małych amuletów w kształcie ryb, wykonanych przez starożytnych Egipcjan i wplatanych we włosy bliskich, aby uchronić ich przed utonięciem. We współczesnym, czasami wyimaginowanym świecie, wiersze stają się nekhau, wyrażając lęki i niebezpieczeństwa leżące u podstaw miłości, aby je ujarzmić. W ten sposób wiersze przekształcają wiele tropów poezji miłosnej, umieszczając je w kontekstach zarówno codziennych, jak i zaświatowych.
Ciała w tych wierszach walczą ze śmiertelnością miłości, zapożyczają wiedzę i budują nowe mity, aby chronić kruchość miłości. Lśniące muzykalnością i precyzją wiersze skręcają się i mienią jak ryby skaczące w kierunku lęków, które je ukształtowały.
