Neither Waif Nor Stray: Poszukiwanie skradzionej tożsamości

Opinie czytelników

Książka „Neither Waif Nor Stray” autorstwa Perry'ego Snowa stanowi dobrze zbadaną i poruszającą relację z brytyjskiego programu Home Child w Kanadzie, szczegółowo opisującą zmagania i tożsamość utraconą wśród tych dzieci. Książka odbiła się głębokim echem wśród czytelników, którzy mają osobiste powiązania z tą historią, wywołując emocjonalne reakcje i skłaniając do dyskusji na temat dziedzictwa rodzinnego.

Książka jest chwalona za dokładne badania, emocjonalną głębię, wciągającą fabułę i zdolność do łączenia czytelników z ich własnymi historiami rodzinnymi. Wielu uważa ją za pouczającą, otwierającą oczy i potężne świadectwo doświadczeń brytyjskich dzieci z domu. Inspiruje nadzieję na badania genealogiczne wśród potomków i rzuca światło na ważną, ale pomijaną część historii.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać temat za trudny lub niepokojący ze względu na surowe realia, z jakimi borykały się dzieci. Co więcej, nie wszyscy czytelnicy mogą mieć osobiste powiązania, przez co wpływ może być dla niektórych mniej zrozumiały.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Neither Waif Nor Stray: The Search for a Stolen Identity

Zawartość książki:

Mój ojciec został podopiecznym Church of England Waifs and Strays Society, gdy miał cztery lata w 1913 roku. Kiedy miał 15 lat, dano mu wybór emigracji do Australii lub Kanady. Nikt nie chciał go w Anglii. Wysłano go do pracy na kanadyjskich farmach jako robotnika rolnego. Był częścią mało znanego brytyjskiego programu emigracji dzieci, w ramach którego pięćdziesiąt organizacji opieki nad dziećmi wyemigrowało 100 000 dzieci do Kanady w latach 1880-1930. Nieznana liczba trafiła do Stanów Zjednoczonych. Te rzekome sieroty miały od 6 do 15 lat i były znane jako The Home Children. Organizacje wyznawały dominujący motyw zapewnienia tym dzieciom lepszego życia niż to, które mogłyby mieć w Anglii, ale miały też inne niecne motywy. Połowa z tych dzieci cierpiała z powodu zaniedbania i znęcania się nad nimi. Program przetrwał przerwany jedynie przez I i II wojnę światową, aż do połowy lat 60-tych, kiedy to organizacje te wysłały 15 000 dzieci do Australii, Nowej Zelandii i Afryki.

Mój ojciec nigdy nie miał aktu urodzenia. Przez pierwsze 33 lata swojego życia nie miał niczego, co mogłoby potwierdzić jego tożsamość. Przez następne 15 lat nosił przy sobie sfatygowany list To Whom it May Concern, w którym podawał swoje imię i nazwisko oraz identyfikował się jako Brytyjczyk. Przez pierwszą połowę swojego życia miał poważne wątpliwości, czy jego nazwisko to naprawdę Snow. Zastanawiał się, czy ktoś po prostu nie wymyślił go dla niego. Kiedy miał 48 lat, otrzymał świadectwo chrztu, które potwierdziło jego nazwisko, zidentyfikowało jego matkę, ale nie ojca. Przez następne 16 lat to było wszystko, co miał do identyfikacji. W wieku 64 lat otrzymał obywatelstwo kanadyjskie. Przez 55 lat pisał do Waifs and Strays Society, ale oni nie udzielili mu istotnych informacji, których tak desperacko poszukiwał. Dlaczego nie chcieli, by wiedział, kim jest? Wznowiłem jego poszukiwania po jego śmierci w niepotwierdzone urodziny w 1994 roku. Towarzystwo Dziecięce niechętnie udostępniło mi jego 82-letnie akta sprawy. Zidentyfikowanie jego rodziców i odnalezienie jego rodziny zajęło mi cztery lata.

Twoi przodkowie mogli być brytyjskimi dziećmi domowymi. Możesz być jednym z czterech milionów kanadyjskich "niewidzialnych imigrantów". Historie twoich przodków nie pojawiają się w kanadyjskich programach szkolnych. Brytyjskie organizacje opieki nad dziećmi celowo zerwały więzi rodzinne z Home Children. Cztery miliony potomków ma potencjalnie 20 milionów brytyjskich krewnych. Jeśli jednym z celów programu było po prostu pozbycie się niechcianego elementu brytyjskiego społeczeństwa, to udało się to tylko częściowo. Nie doceniono siły, z jaką wiąże się potrzeba wiedzy o tym, kim się jest - posiadania tożsamości. Mam nadzieję, że pomyślne zakończenie moich poszukiwań zainspiruje innych do wytrwania, dopóki nie przywrócą więzi rodzinnych. Nikt nie powinien żyć, nie wiedząc, kim jest i do kogo należy. Poznanie swojego dziedzictwa jest twoim prawem.