Nazywali mnie numerem jeden: sekrety i przetrwanie w indyjskiej szkole mieszkaniowej

Opinie czytelników

„They Called Me Number One” Bev Sellars to przejmująca eksploracja traumatycznych doświadczeń, z jakimi borykały się rdzenne dzieci w kanadyjskich szkołach rezydencjalnych, szczegółowo opisująca zniszczenia kulturowe dokonane przez politykę rządu i instytucje kościelne. Poprzez swoją osobistą narrację Sellars ilustruje swoją podróż od wiktymizacji do wzmocnienia, podnosząc świadomość na temat potrzeby sprawiedliwości społecznej i pojednania.

Książka opisywana jest jako wnikliwa, szczera i dobrze napisana. Recenzenci doceniają jej emocjonalną głębię i klarowność, zauważając, jak oddaje okropności systemu szkół rezydencjalnych, jednocześnie celebrując odporność. Jest uważana za niezbędną lekturę do zrozumienia rdzennej historii i kultury. Wielu uważa, że powinna być nauczana w szkołach i postrzegana jako niezbędny krok w kierunku pojednania.

Niektórzy czytelnicy wyrazili pragnienie, aby obok osobistej narracji znalazło się więcej kontekstu historycznego. Niektórzy uznali treść za ciężką i trudną do przeczytania ze względu na bolesną tematykę, co może zniechęcić niektórych odbiorców do angażowania się w książkę.

(na podstawie 79 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

They Called Me Number One: Secrets and Survival at an Indian Residential School

Zawartość książki:

Wódz Xat'sull, Bev Sellars, spędziła dzieciństwo w prowadzonej przez kościół szkole, której celem było "ucywilizowanie" rdzennych dzieci poprzez chrześcijańskie nauki, przymusową separację od rodziny i kultury oraz dyscyplinę. Ponadto, począwszy od piątego roku życia, Sellars była izolowana przez dwa lata w Coqualeetza Indian Turberculosis Hospital w Sardis w Kolumbii Brytyjskiej, prawie sześć godzin jazdy od domu. Trauma tych doświadczeń odbiła się echem na całym jej życiu.

Józefa w Williams Lake, BC, Sellars opowiada o trzech pokoleniach kobiet, które uczęszczały do szkoły, przeplatając osobiste historie swojej babci i matki z własną. Opowiada o głodzie, przymusowej pracy i fizycznym biciu, często skórzanym paskiem, a także o wymogu konformizmu w obcej kulturowo instytucji, w której dzieci były zamykane i oczerniane za to, że nie były białe i katolickie.

Podobnie jak rdzenne dzieci zmuszone przez prawo do uczęszczania do szkół w całej Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, Sellars i inni uczniowie Misji Świętego Józefa mogli wracać do domu tylko na dwa miesiące w lecie i na dwa tygodnie w Boże Narodzenie. Przez resztę roku mieszkali, pracowali i uczyli się w szkole. St. Joseph's Mission jest miejscem kontrowersyjnych i dobrze nagłośnionych przestępstw seksualnych biskupa Huberta O'Connora, które miały miejsce w czasach studenckich Sellarsa, w latach 1962-1967, kiedy O'Connor był dyrektorem szkoły. Po zamknięciu szkoły ci, którzy zostali zmuszeni do uczęszczania do niej, przybyli z okolicznych rezerwatów i wybijali okna, wyrywali drzwi i szafki ze ścian oraz łamali wszystko, co można było złamać. Z dnia na dzień ich gniew zamienił miejsce haniebnej pamięci w stertę gruzu.

W tym szczerym i przejmującym pamiętniku Sellars przerywa milczenie na temat trwałych skutków instytucji i elokwentnie wyraża swoją własną drogę do uzdrowienia.