Nawet ciemność śpiewa: Od Auschwitz do Hiroszimy: Odnaleźć nadzieję w najsmutniejszych miejscach na ziemi

Opinie czytelników

Książka jest refleksyjnym pamiętnikiem, który bada różne miejsca związane z tragedią na całym świecie. Choć oferuje unikalną perspektywę na znalezienie nadziei pośród ciemności i osobiste spostrzeżenia z podróży autora z rodziną, spotyka się również z krytyką za niespójność w temacie i oczekiwaniach określonych przez tytuł.

Książka jest wciągająca i interesująca, dostarczając przemyślanych obserwacji i bogatego spojrzenia na tragiczne miejsca. Czytelnicy doceniają zdolność autora do znajdowania pozytywów i refleksji pośród ciemności, a także przedstawionych osobistych i kulturowych eksploracji.

Krytycy zauważają, że tytuł książki i jej treść nie są zgodne, a niektóre miejsca nie „śpiewają”, jak sugerowano. Opisano ją jako chaotyczną i powierzchowną, nie wywołującą głębszych emocji związanych z tragicznymi miejscami, a niektórzy czytelnicy uznali ją za zbyt przygnębiającą.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Even Darkness Sings: From Auschwitz to Hiroshima: Finding Hope in the Saddest Places on Earth

Zawartość książki:

Thomasa Cooka zawsze pociągały mroczne miejsca, ze względu na potężne emocje, jakie wywołują, i na to, czego możemy się z nich nauczyć. Lekcje te są często nieoczekiwane, a czasem głęboko intymne, ale nigdy nie są proste.

Wraz z żoną i córką Cook podróżuje po całym świecie w poszukiwaniu ciemności - od Lourdes po Ghanę, od San Francisco po Verdun, od monumentalnego, zmechanizowanego horroru Auschwitz po intymny, osobisty smutek kapliczki martwych niemowląt w Kamukura w Japonii. Po drodze zastanawia się nad tym, czego te miejsca mogą nas nauczyć, nie tylko o historii ludzkości, ale także o naszych osobistych historiach.

Podróżując przez całe życie do najbardziej tragicznych miejsc na ziemi, od kolonii trędowatych na Molokai po punkt zero w Hiroszimie, odnajduje nie tylko ciemność, ale także światło, które może oświetlić ciemność w każdym z nas. Napisany żywą prozą, jest to jednocześnie osobisty pamiętnik eksploracji (zarówno zewnętrznej, jak i wewnętrznej) oraz dziwnie pokrzepiające spojrzenie na blask i optymizm, które można znaleźć w samym sercu ciemności.