Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 11 głosach.
Activity-Based Teaching in the Art Museum: Movement, Embodiment, Emotion
Ta przełomowa książka bada, dlaczego i jak zachęcać do fizycznego isensorycznego zaangażowania w dzieła sztuki.
Wielokrotnie nagradzana książka Teaching in the Art Museum (Getty Publications, 2011), będąca niezbędnym źródłem wiedzy dla muzealników, nauczycieli i studentów, ustanowiła nowy standard w dziedzinie edukacji galeryjnej. Ta kontynuacja książki łączy teorię i praktykę, aby pomóc edukatorom - od nauczycieli i opiekunów po kuratorów i rodziców - w tworzeniu znaczących działań interpretacyjnych dla dzieci i dorosłych.
Napisana przez zespół doświadczonych edukatorów muzealnych, książka Activity-Based Teaching in the Art Museum oferuje różnorodne perspektywy dotyczące ucieleśnienia, emocji, empatii i uważności, aby inspirować pomysłowe, spontaniczne interakcje, które są mocno zakorzenione w historii i teorii. Autorzy rozpoczynają od przeglądu pojawienia się nauczania opartego na aktywności w latach 60. i 70. i przechodzą do wyartykułowania teorii zabawy jako kamienia węgielnego ich innowacyjnej metodologii. Tom jest pełen pasków bocznych opisujących działania ułatwione zwiedzającym muzeum w każdym wieku.
Spis treści
Wprowadzenie.
Część I Historia.
1 Współczesna historia obecności i znaczenia.
Filozoficzne przejście od opartego na języku rozumienia świata do bezpośredniej, fizycznej interakcji z nim.
2 Nowa era w edukacji muzealnej: Lata 60. i 70. XX wieku.
Krótka historia niektórych innowacyjnych programów edukacji muzealnej opracowanych w Stanach Zjednoczonych pod koniec lat 60. i 70. XX wieku. Nagłe i powszechne przyjęcie niedyskursywnych działań galeryjnych w tym okresie, szczególnie, ale nie wyłącznie, w programach przeznaczonych dla młodszych uczniów i grup szkolnych, wyrażało ducha czasu.
Część II Teoria.
3 Początki i przystanki.
Dwie próby wyartykułowania przez amerykańskich edukatorów muzealnych teorii dla ich nowych, niedyskursywnych programów: pierwsza wywodząca się z wczesnych prac Project Zero, programu Harvard Graduate School of Education założonego przez filozofa Nelsona Goodmana w celu badania uczenia się sztuki jako aktywności poznawczej; druga wywodząca się z pracy Violi Spolin, uznanej edukatorki teatralnej i trenerki, której metody nauczania, zawarte w serii "gier teatralnych", zostały szczegółowo opisane w jej znanej książce Improvisation for the Theater (1963).
4 Teoria zabawy w muzeum.
Teoria zabawy, która zakłada, że działania w muzeum są formami zabawy, które odbywają się w przestrzeniach (lub "placach zabaw") tymczasowo wyznaczonych jako takie przez edukatorów i ich dorosłych gości lub uczniów. Zabawę definiuje się zasadniczo jako ruch - zarówno fizyczny, jak i wyimaginowany (metaforyczny) - w kierunku i od, wokół, wewnątrz i na zewnątrz dzieł sztuki, które są na pierwszym planie w tych przestrzeniach. Tak pojmowane działania galeryjne odpowiadają na możliwości, jakie same obiekty oferują zwiedzającym w zakresie ich eksplorowania i angażowania się w nie. Poszczególne ruchy charakteryzujące daną aktywność są zasadniczo uwarunkowane przez dany obiekt; stanowią one proces odkrywania i uczenia się koncepcyjnie odmienny od tradycyjnych, opartych na dialogu trybów edukacji muzealnej, które raczej uzupełniają niż wypierają.
Część III Aspekty zabawy.
5 Ucieleśnienie, możliwości.
Przyjęta tutaj koncepcja ucieleśnienia uznaje, że zarówno umysł, jak i ciało są połączone w interakcji z rzeczami. Badanie dzieł sztuki obejmuje zatem pojmowanie ich zarówno fizycznie, jak i intelektualnie - w sensie reagowania na sposoby, w jakie dana praca pozwala, a nawet prosi widza o jej fizyczne uchwycenie.
6 Umiejętności.
Sposoby, w jakie obiekty prezentują się nam jako widzom i co możemy zrobić w odpowiedzi, ponieważ pasują one do umiejętności cielesnych, które rozwinęliśmy w ciągu naszego życia. Takie umiejętności mogą być tak proste, jak ubieranie się, mycie lub jedzenie; lub tak wyspecjalizowane, jak układanie włosów, taniec, gra na instrumencie lub aktorstwo - wszystko to może pozwolić nam "uchwycić", a nawet poczuć, że zamieszkujemy określone dzieła sztuki.
7 Ruch.
Ucieleśnione patrzenie jest zawsze patrzeniem skądś. Odbieramy obiekty, gdy fizycznie poruszamy się wokół nich i przed nimi; ujawniają się one inaczej, gdy podchodzimy do nich z różnych punktów widzenia. Widzowie orientują się przestrzennie zarówno na powierzchniach obiektów, jak i na rzeczach i przestrzeniach przedstawionych lub sugerowanych przez reprezentacyjne dzieła sztuki. Nauczanie oparte na działaniu zachęca odwiedzających i uczniów do poruszania się wśród obiektów - z dala od nich, blisko nich, a nawet w nich.
8 Zmysły.
Zarówno dorośli odwiedzający, jak i młodsi uczniowie przychodzą do muzeum, oczekując, że użyją swoich oczu, jednak sztuka "wizualna" odwołuje się do kilku zmysłów jednocześnie, choć rzadko w tym samym stopniu. Rzeźba, na przykład, prawie zawsze odwołuje się do dotyku (niezależnie od tego, czy jest to faktycznie możliwe lub dozwolone), a także do wzroku. Obraz przedstawiający scenę, w której ludzie wydają się rozmawiać, może skłonić widzów nie tylko do patrzenia, ale także do "słuchania" tego, co postacie mogą mówić.
9 Rysowanie w muzeum.
Oglądanie dzieł sztuki z ołówkiem w ręku zwiększa zdolność widzów do wyobrażeniowego dotykania i odczuwania ich drogi w poprzek i wokół dzieła sztuki. Rysowanie konturowe ze swej natury wymaga od uczestników wyobrażenia sobie, że dotykają konturów obiektu pod końcówkami ołówków. Inne rodzaje rysunków pozwalają widzom poczuć drogę wokół obiektów poprzez obserwację i ruch.
10 Emocje.
Emocjonalne reakcje zwiedzających na sztukę stanowią złożony proces składający się z wielu elementów, od fizjologicznych po poznawcze, a konkretne dzieło sztuki może wywoływać szeroki zakres reakcji emocjonalnych. Niniejszy rozdział opisuje konkretne sposoby, w jakie edukatorzy muzealni mogą wyjść poza zwykłe pytanie zwiedzających o to, jak czują się po obejrzeniu dzieła sztuki.
11 Empatia i intersubiektywność.
Jednym z aspektów emocjonalnych reakcji widzów na sztukę, który jest często uważany za oczywisty, a nawet zaniedbywany, jest empatia.