Natura i łaska: Nowe podejście do zasobów tomistycznych

Opinie czytelników

Książka Andrew Swafforda stanowi gruntowny przegląd debaty na temat natury i łaski, szczególnie przez pryzmat teologii Matthiasa J. Scheebena. Destyluje złożone idee do przystępnego formatu, proponując jednocześnie pojednanie między poglądami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Mimo że książka oferuje przekonujący przegląd, niektórzy czytelnicy uważają, że eksploracja propozycji Scheebena jest niewystarczająco szczegółowa.

⬤ Wszechstronny przegląd debaty natura-łaska
⬤ # Przejrzysty i przystępny tekst, który upraszcza złożone koncepcje teologiczne
⬤ # Wnikliwa propozycja pogodzenia kluczowych perspektyw teologicznych przez Scheebena
⬤ Angażuje zarówno historyczne, jak i współczesne postacie teologiczne
⬤ Zachęca do dalszej lektury i eksploracji tematu.

⬤ Końcowa sekcja na temat pojednania Scheebena jest postrzegana jako zbyt krótka i pozbawiona głębi
⬤ # # Pewne powtórzenia mogą być obecne, choć są one wykorzystywane do podkreślenia ważnych punktów
⬤ # # Może sprawić, że czytelnicy będą chcieli bardziej szczegółowej eksploracji implikacji Scheebena.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Nature and Grace: A New Approach to Thomistic Ressourcement

Zawartość książki:

Konwencjonalna mądrość głosi, że myślenie o naturze i łasce wśród katolickich intelektualistów zostało poważnie zaciemnione przez pracę Kajetana i jego tomistycznych komentatorów od około XVI wieku do przedednia Soboru Watykańskiego II. Henri de Lubac słusznie został doceniony za zwrócenie na to uwagi; i wydaje się, że wpływ de Lubaca zwyciężył, o czym świadczy odcisk jego myśli nie tylko na Soborze Watykańskim II, ale także na pontyfikatach Jana Pawła II i Benedykta XVI.

Jednak w ostatnich latach pojawili się nowi tomistyczni uczeni, którzy kwestionują, czy słowa de Lubaca na temat natury i łaski powinny być ostatnie; stąd debata nad relacją natura-łaska, tak gorąca w połowie XX wieku, została ponownie poruszona. Dr Swafford oferuje tutaj trzecią drogę poprzez dziewiętnastowiecznego niemieckiego teologa Matthiasa J.

Scheebena - który z jakiegoś powodu nigdy nie był uważany za szczególnie istotny w tej debacie. Swafford pokazuje, że Scheeben może uchwycić to, co najlepsze z obu stron, unikając jednocześnie charakterystycznych pułapek, tak często zarzucanych każdej z nich.