Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka koncentruje się na doświadczeniach pary osób z neurozróżnicowaniem, omawiając wyzwania i radości związane z ich związkiem. Podczas gdy wielu czytelników uznało ją za wnikliwą i zabawną, dostarczającą cennych lekcji życia i perspektyw akceptacji, inni uważali, że brakuje w niej praktycznych rozwiązań dotyczących pokonywania trudności związanych z Aspergerem w małżeństwie.
Zalety:Wielu czytelników doceniło lekki i humorystyczny styl, uznało go za pouczający o życiu poza Aspergerem i podkreśliło pozytywne aspekty relacji pary. Chwalono również krótkie rozdziały i łatwy do czytania format. Niektórzy czytelnicy zauważyli, że książka zawiera cenne spostrzeżenia mające zastosowanie w różnych związkach.
Wady:Krytycy wyrazili rozczarowanie brakiem praktycznej pomocy w radzeniu sobie z wyzwaniami specyficznymi dla związków osób z zespołem Aspergera, a niektórzy uważali, że książka jest zbyt krótka i niewystarczająco wyczerpująca. Pojawiły się również obawy dotyczące nadmiernego uproszczenia złożonych kwestii i pragnienie bardziej dogłębnych narracji i rozwiązań.
(na podstawie 162 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Our Socially Awkward Marriage: Stories from an Asperger's Relationship
Zawartość książki:
Poprzez serię ciepłych i podnoszących na duchu historii, Tom i Linda Peters zabierają cię do serca swojego społecznie niezręcznego małżeństwa.
Tom od dawna podejrzewał, że coś jest z nim nie tak, ale mimo wszelkich starań nigdy nie mógł dowiedzieć się, co to jest. Z pomocą Lindy, pisarki i śledczej, którą później poślubił, Tom zaczął szukać odpowiedzi, które wyjaśniłyby jego dziwaczny sposób postrzegania świata. W wieku 47 lat zdiagnozowano u niego zespół Aspergera, wysoko funkcjonującą formę autyzmu.
Surowa i osobista książka esejów została zainspirowana wyzwaniami Toma z zespołem Aspergera, ale humorystyczne historie mają zastosowanie do każdego rodzaju komunikacji międzyludzkiej. Proste rozwiązania, które Tom i Linda odkryli - podczas ubierania głowy frenologa lub usuwania dzikiego oposa z głównej łazienki - mają zaskakującą moc, aby pomóc nam nauczyć się, jak czuć się bardziej szanowanym, słyszanym i rozumianym we wszystkich naszych relacjach.
Wprowadzenie
Pamiętasz tego dziwnego dzieciaka z tyłu klasy, który nie mógł przestać mówić o astronomii i wspominał o odkryciu Plutona podczas lekcji o amerykańskiej wojnie secesyjnej? To byłem ja.
Nazywam się Tom Peters. Jestem kompozytorem i nominowanym do nagrody GRAMMY(R) muzykiem klasycznym i grałem muzykę na całym świecie. Mam żonę o imieniu Linda, syna w wieku studenckim z pierwszego małżeństwa i osiem różnych rodzajów instrumentów strunowych w domu, w tym sześć ukulele. W 2011 roku, w wieku 47 lat, zdiagnozowano u mnie zespół Aspergera.
W tamtym czasie zespół Aspergera był uważany za łagodną formę autyzmu, charakteryzującą się niezdolnością do zrozumienia, jak wchodzić w interakcje społeczne. Ci z nas, którzy cierpią na zespół Aspergera - lub Aspies - mają tendencję do posiadania niewielu wyrazów twarzy i są skłonni do pustego wpatrywania się w innych ludzi. To nic osobistego; naprawdę nie możemy nic na to poradzić.
Aspies są często oskarżani o bycie "w swoim własnym świecie" i zajęci własnymi myślami. Zazwyczaj jesteśmy niezdarni z nieskoordynowanymi ruchami, nieporadni społecznie, mamy powtarzalne rutyny lub rytuały oraz dziwną mowę i język.
Co nie do końca czyniło mnie magnesem na laski.
Niezależnie od wieku i miejsca Aspie w życiu, relacje są często wyzwaniem. Niezdolność do zrozumienia komunikacji niewerbalnej lub sposobu, w jaki odnosisz się do ludzi wokół ciebie, może powodować, że Aspies wyrzucają z siebie nieodpowiednie uwagi i mówią po prostu dziwne rzeczy, zwykle w niewłaściwym momencie.
Ale to nie wszystkie złe wieści. Niezwykłe skupienie i intensywność, które towarzyszą temu zaburzeniu, pomogły mi udoskonalić moje umiejętności jako profesjonalny kontrabasista, a później jako kompozytor partytur do niemych filmów. Prywatnie jestem uczciwy, niezawodny i bezpośredni. Głęboko kocham i zawsze staram się dawać z siebie wszystko. Nie gram w gierki umysłowe. Nie wiem jak.
A teraz, jako dorosły w średnim wieku, jestem w szczęśliwym, zdrowym związku. Moja żona, Linda, jest pisarką, która pracowała z dorosłymi z niepełnosprawnością umysłową, emocjonalną i rozwojową. To był pomysł Lindy, abym podzielił się kilkoma anegdotami na temat tego, jak to jest być na wysoko funkcjonującym końcu spektrum autyzmu. Pomyślała, że usłyszenie, jak wyrażam uczucia związane z niektórymi wyjątkowymi wyzwaniami, przed którymi stoję, może komuś pomóc. Mniej więcej w tym samym czasie zaczęłyśmy też wspólnie pisać artykuły o tym, jak sprawiłyśmy, że komunikacja w naszym związku z osobą z zespołem Aspergera działa tak dobrze.
Ta książka jest zbiorem niektórych z tych artykułów i postów na blogu o naszym życiu. Większość historii dotyczy bycia w spektrum lub życia z kimś, kto jest w spektrum. Prawie wszystkie historie rozgrywają się w kontekście naszego związku z osobą z zespołem Aspergera i późniejszego małżeństwa. Mamy nadzieję, że spodoba ci się ich lektura!
