Narratives of Peace in Religious Discourses: Perspectives from Europe and the Mediterranean in the Early Modern Era
W epoce nowożytnej spotkanie i konflikt między konkurującymi tożsamościami religijnymi spowodowały ponowny nacisk na koncepcję pokoju, która została zainwestowana w religijne, polityczne i ideologiczne konotacje, które wciąż wymagają zbadania. Niniejszy tom bada rolę dyskursu religijnego w konstruowaniu koncepcji pokoju od renesansu do oświecenia, analizując narracje, które w Europie nadawały pokojowi pozaludzką wartość, ze szczególnym uwzględnieniem procesów idealizacji pokoju i relacji z koncepcją tolerancji.
Tom bada kluczowych autorów, takich jak Mikołaj z Kuzy, Luis Vives, Pico della Mirandola, Erazm z Rotterdamu, Thomas More, Pierre Bayle, Benjamin Constant, którzy zastanawiali się nad problemem tolerancji jako próbą ukształtowania relacji między wyznaniami jako pokojowego współistnienia poza różnicami doktrynalnymi. Eseje badają zakres, w jakim konflikty religijne w obrębie chrześcijaństwa wywołały retorykę pokoju i tolerancji/zwolnienia, na przykład w przypadku francuskich wojen religijnych i rewolty niderlandzkiej.
Retoryka i wyobrażone pole pokoju w jego religijnych konotacjach są następnie badane i analizowane w ich apokaliptycznych (dla Benivieni lub Savonaroli) lub humanistycznych konotacjach (od Petrarki do Pico). Eseje łączą historię, filozofię, historię religii i antropologię, z podejściami, które sięgają od historyczno-krytycznej analizy dokumentów, poprzez badania archiwalne, historię porównawczą, aż po analizę świata przedmiotów, która, podążając za "zwrotem materialnym", pozwala na alternatywne spojrzenie na narracje konfrontacji i pokoju, które przewodniczyły wewnątrzreligijnej wymianie.
