Naoczny świadek ludobójstwa: Procesy w sprawie obozu śmierci Operacja Reinhardt, 1955-1966

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Eyewitness to Genocide: The Operation Reinhard Death Camp Trials, 1955-1966

Zawartość książki:

Jedna z najbardziej śmiercionośnych faz Holokaustu, nazistowska reżimowa "Operacja Reinhardt".

Stworzyła trzy główne obozy zagłady - Bełżec, Treblinkę i Sobibór - które pochłonęły 1,8 miliona Żydów.

Życie 1,8 miliona Żydów. W latach 60. ubiegłego wieku ofiarom wymierzono niewielką sprawiedliwość.

Kiedy kilku oskarżonych, którzy byli oficerami i strażnikami w obozach, zostało skazanych za zbrodnie wojenne w zachodnioniemieckich sądach.

za zbrodnie wojenne w zachodnioniemieckich sądach. Wskaźniki skazań były jednak zróżnicowane. Podczas gdy wszyscy oprócz.

Jeden z czternastu oskarżonych w Treblince został skazany, połowa z dwunastu oskarżonych w Sobiborze.

uniknęła kary, a tylko jeden z ośmiu oskarżonych o zbrodnię w Bełżcu został skazany. Ponadto.

Pomimo ogromu zbrodni, wyroki w wielu przypadkach były łagodne i wynosiły.

Tylko kilka lat więzienia.

W tej skrupulatnej historii procesów Operacji Reinhardt, Michael S. Bryant bada.

Niepokojące pytanie: Czy skompromitowani sędziowie doprowadzili do uniewinnień lub łagodnych kar.

Dla udowodnionych morderców? Opierając się na rzadko badanych źródłach archiwalnych, Bryant dochodzi do wniosku.

Że sędziowie procesowi działali w dobrej wierze w granicach zachodnioniemieckiego prawa. Klucz.

Do skutecznego oskarżenia były zeznania naocznych świadków. W Bełżcu niemal całkowita skuteczność.

Nazistowskiej machiny śmierci oznaczało, że tylko jeden ocalały mógł zeznawać. W Treblince.

Jednak bunty więźniów w Treblince i Sobiborze zaowocowały pewną liczbą ocalałych.

Mogli przekazać relacje z pierwszej ręki na temat konkretnych okrucieństw i zidentyfikować ich uczestników. Sądy,.

Bryant stwierdza, traktowały tych świadków z szacunkiem, a nawet uwzględniały sprzeczne zeznania.

zeznania. A wydając wyroki, sędziowie działali zgodnie z.

Ścisłe definicje prawne sprawstwa, współudziału i działania pod przymusem.

Jednak pomimo tych ustaleń Bryant pokazuje również, że zachodnioniemiecka kultura prawna była.

Prawie bez winy w okresie powojennym. Choć była gotowa skazać głównie klasę robotniczą.

Personel obozów zagłady, Republika Federalna prowadziła politykę, która izolowała.

Elita sądownicza nie poniosła odpowiedzialności za swoją rolę w Ostatecznym Rozwiązaniu. Podczas procesu.

Akta pokazują, że "stronniczość" zachodnioniemieckich sędziów nie była ani bezpośrednia, ani osobista.

Struktura systemu zapewniała, że prawnicy i sędziowie sami unikali osądzania.