Najwyższy nieporządek: Nominacje sędziowskie i polityka amerykańskiego Sądu Najwyższego

Opinie czytelników

Książka zapewnia kompleksową analizę procesu nominacji do Sądu Najwyższego, śledząc jego historyczny kontekst i badając potencjalne reformy. Napisana przez Ilyę Shapiro, oferuje cenny wgląd w dynamikę polityczną otaczającą zatwierdzanie sędziów, szczególnie w czasach współczesnych.

Dokładna analiza historyczna, dobrze zbadane, wnikliwe i wciągające pisanie, pouczające zarówno dla czytelników ogólnych, jak i osób zainteresowanych kwestiami politycznymi. Obejmuje potencjalne reformy i podkreśla znaczenie zrozumienia przeszłości w celu sprostania obecnym wyzwaniom. Wiele recenzji podkreśla jej zabawny i czytelny styl.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książka obejmuje tylko okres do 2018 r., pomijając nowsze wydarzenia. Istnieje kilka negatywnych recenzji krytykujących ją jako stronniczą lub pozbawioną celu, choć są one w mniejszości.

(na podstawie 21 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Supreme Disorder: Judicial Nominations and the Politics of America's Highest Court

Zawartość książki:

UZNANA ZA JEDNĄ Z NAJLEPSZYCH KSIĄŻEK 2021 ROKU: POLITYKA PRZEZ WALL STREET JOURNAL.

"Lektura obowiązkowa dla każdego, kto interesuje się Sądem Najwyższym" - MIKE LEE, republikański senator z Utah.

Polityka zawsze ingerowała w nominacje do Sądu Najwyższego. Ale chociaż twórcy uznali sposób, w jaki sędziowie są nominowani i potwierdzani dzisiaj, coś jest inaczej. Dlaczego nominacje do Sądu Najwyższego stały się jedną z najbardziej wybuchowych cech naszego systemu rządów?

Jak wyjaśnia Ilya Shapiro w Supreme Disorder, problem ten jest częścią większego zjawiska. W miarę jak rząd rozrasta się, a jego prawa sięgają jeszcze dalej w nasze życie, sądy, które interpretują te prawa, stały się niezwykle potężne. Jeśli walczymy o każdą nową nominację, jakby stawką było wszystko, to dlatego, że tak jest.

Kiedy dziesięciolecia korupcji konstytucyjnej sprawiły, że podlegamy wszechmocnemu trybunałowi, namiętności z pewnością wybuchną przy rzadkich okazjach, gdy system polityczny będzie miał okazję go kształtować. Tak więc proces mianowania sędziów graniczy z dysfunkcją.

Shapiro rozważa wiele propozycji reform, od skromnych (limity kadencji) po radykalne (pakowanie sądów), ale pokazuje, że nie może być szybkiej naprawy systemu sądownictwa cierpiącego na kryzys legitymacji. Ostatecznie jedyną miarą legitymacji Trybunału, która ma znaczenie, jest stopień, w jakim utrzymuje on lub przywraca równowagę naszego porządku konstytucyjnego.