Najsamotniejsze miejsca: Strata, żałoba i długa podróż do domu

Opinie czytelników

Książka Rachel Dickinson, zbiór esejów, bada jej głęboki smutek i podróż uzdrowienia po samobójstwie jej syna, Jacka. Poprzez bogate w szczegóły krajobrazy i introspektywne pisanie, dzieli się swoimi zmaganiami ze smutkiem i próbami poruszania się po życiu po stracie. Eseje podkreślają złożoność żałoby, ilustrując, że nie ma jednego sposobu radzenia sobie, a jednocześnie ujawniają odwagę i odporność Dickinson.

Pisarstwo jest chwalone za piękno i szczerość, a czytelnicy doceniają zdolność Dickinson do przekazywania głębokich emocji i żywych obrazów. Wielu uznało eseje za potężne świadectwo nadziei po stracie i zrozumiałą eksplorację żałoby. Struktura książki pozwala każdemu esejowi stać samodzielnie, czyniąc go dostępnym, a jednocześnie zbiorowo przedstawiając podróż uzdrowienia.

Niektórzy czytelnicy zwrócili uwagę na brak tradycyjnej narracji, co może sprawić, że lektura może wydawać się chaotyczna. Dodatkowo, ciężka tematyka może być dla niektórych emocjonalnym wyzwaniem, ponieważ zagłębia się głęboko w osobisty żal i traumę.

(na podstawie 37 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Loneliest Places: Loss, Grief, and the Long Journey Home

Zawartość książki:

"Samobójstwo dziecka przenosi cię w piekielne miejsce fragmentarycznych obrazów, najgłębszej depresji, jaką można sobie wyobrazić, prób zniszczenia siebie i niemal całkowitego zerwania z tym, co dzieje się w otaczającym cię świecie. To było moje doświadczenie. Nikomu tego nie życzę".

Eseje z The Loneliest Places zaczęły się jako kronika życia Rachel Dickinson po samobójstwie jej syna. Kawałki stały się czymś więcej. Dickinson opisuje niewyobrażalne i przerażające fakty rozdzierającej serce straty. W The Loneliest Places opowiada historie z miesięcy spędzonych w biegu, uciekając przed smutkiem i samą sobą, uciekając na Islandię i Falklandy - jak najdalej od wspomnień o zmarłym synu, Jacku. Szczerze opowiada o paraliżujących emocjach, które czasami pozostawiały ją uwięzioną w domu, przykutą do jednego krzesła, bezradnie odizolowaną.

Opowieści z tych lat są ponure, a podróż Dickinson do domu, z powrotem do odmienionej siebie i rozbitej rodziny, jest samotna. Wcielając się w Emily Dickinson, opisuje jednak, jak nadzieja została dostrzeżona, pozwolono jej usiąść, a następnie, co niezwykłe, stała się rzeczywistością.