Najbliższe hity i zaginione klasyki

Oryginalny tytuł:

Near Hits and Lost Classics

Zawartość książki:

Czego nie znajdziesz w tej książce: rozpaczy, cynizmu, bromidów, zadowolenia, skrótów, hipokryzji, nieszczerości. Znajdziesz za to: nowoczesny romantyczny rozmach, oszałamiającą erudycję, dozę dobrze ulokowanego idealizmu, formalną pomysłowość, a przede wszystkim olśniewający poziom współczucia. W tym zbiorze wczesnych wierszy Quincy'ego R. Lehra poeta powraca do swoich czasów jako miejski pielgrzym nawigujący po życiu i społeczeństwie w metropolii z rodzajem spostrzegawczej mądrości, która nie wygłasza kazań z gór, ale żyje chwilą. Ta książka znacznie wykracza poza status wybuchu z przeszłości i powinna być uważana za niezbędną lekturę. Wyostrzy tekstury świata, który widzisz i sprawi, że głębiej wczujesz się w ludzi wokół ciebie: tych, których znałeś, tych, których znasz, tych, których jeszcze nie spotkałeś.

Anton Jakowlew.

Quincy Lehr to rzadki gatunek pisarza, opowiadacza z otwartymi oczami, który jest zarówno agentem, jak i obserwatorem. Na skrzydłach, czasem w świetle reflektorów, może gotowy do wejścia, może nie, często zaciemniony lub zasłaniający, ale zawsze na straganach, zawsze obserwujący. Te wiersze kipią energią i niepokojem młodego człowieka, przeplatają się ze smutkiem i żalem. Tak jak powinny. Nie oznacza to, że są to po prostu konfesyjne skrypty. Jest zbyt dobrym poetą, by poprzestawać na płaczu. Mamy tu do czynienia z poszukiwaniem, często bardzo zabawnym. (Początkowi uczestnicy nie powinni być zaniepokojeni - on jest najtrudniejszy dla siebie. ) Jednak przy całym brio, zgryźliwej kompetencji i hip-hopowych żartach, pod spodem kryje się refleksyjna i, w najlepszym możliwym sensie, zmartwiona inteligencja, w której odbywa się przegląd i rewizja, szukając powiązań, które mógł przegapić na ścieżce prowadzącej do tego miejsca, ukrywając troskę w rozbawieniu, gdy odpowiedzi się nie pojawiają.

Ross Hattaway.

Trzech facetów wchodzi do tiki baru, gdzie Quincy Lehr czyta. Wygląda jak dezerter z armii Układu Warszawskiego. Mówi: "Generał to tylko żart / Kosztem czegoś bardziej szczególnego". Mówi: "Ślepy kartograf kreśli / Całość, w której próbujemy umieścić każdą część". Mówi: "Nie mam udziału w / Kluczowych scenach". Kończy. Trzej faceci biją brawo, wiwatują, podnoszą krokwie. Stawiają mu drinka, który zawiera rum i wiśnię i jest zwieńczony papierową parasolką. Przedstawiają się: Juvenal, Hardy, Eliot. Rozmawiają do późna w nocy. Obsługuję ich i sam biorę rachunek.

R. S. Gwynn.