Na temat języka Java

Opinie czytelników

Książka bada transformację kultury jawajskiej pod rządami Suharto, analizując, w jaki sposób tradycyjne praktyki zostały oczyszczone, aby wesprzeć program polityczny reżimu. Omawia implikacje tych zmian i krytykuje homogenizację doświadczeń kulturowych na Jawie.

Książka jest chwalona za interesujące koncepcje, czytelność i wnikliwe obserwacje dotyczące kultury jawajskiej i jej historii. Skutecznie wykorzystuje pojęcie „wymyślonych tradycji”, aby skrytykować sposób, w jaki Nowy Porządek skonstruował swój nacjonalistyczny program, a badania autora są postrzegane jako kreatywne i inteligentne.

Książka zawiera irytujące elementy, w tym zbyt akademicki język i źle przetłumaczone terminy francuskich teoretyków. Istnieje tendencja do nadmiernego uogólniania jawajskich doświadczeń, co podważa jej skuteczność jako etnografii. Ponadto pośrednia krytyka rządu przez autora może być postrzegana jako niedostateczna, a książka mogłaby skorzystać z dokładniejszej edycji, aby zachować przejrzystość.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

On the Subject of Java

Zawartość książki:

Jakie są granice krytyki kulturowej? Jakie są jej horyzonty? Jakie są implikacje polityczne? John Pemberton bada te pytania w tej daleko idącej etnograficznej i historycznej interpretacji dyskursu kulturowego w Indonezji od 1965 roku. Pemberton rozważa w szczególności, w jaki sposób pozory porządku pod rządami represyjnego reżimu Nowego Porządku Soeharto są efektem enigmatycznej polityki opartej na rutynowych odwołaniach do wartości kulturowych.

Poprzez bogaty opis etnograficzny wydarzeń, od wyborów krajowych po wesela, Pemberton jednocześnie wyjaśnia i zakłóca kontury kulturowego imaginarium Nowego Porządku. Podąża za zbiegiem okoliczności, które mogą oprzeć się władzy Nowego Porządku poprzez nieoczekiwane praktyki wiejskie, wśród duchów cmentarnych i w ascetycznych schronieniach.

Kluczem do tego badania jest ponowne zbadanie historycznych warunków, w których wyłania się dyskurs kultury. Przedstawiając uważną lekturę szeregu manuskryptów środkowo-jawajskich z końca XVIII wieku, Pemberton nakreśla warunki tworzenia wiedzy w Indonezji od początku holenderskiej kontroli kolonialnej. Obalając powszechne założenia dotyczące spotkań kolonialnych, ujawnia stopniowe pojawianie się w tych tekstach dyskursywnej figury wpisanej w kontrast z coraz bardziej inwazyjną obecnością Holendrów: figura różnicy, która została nazwana „Jawą”.