Na północ do Santiago: Zrzęda na Camino Portugus

Opinie czytelników

Książka „Na północ do Santiago” Patricka Tierneya to osobista opowieść o jego pielgrzymce wzdłuż Camino Portugues. Charakteryzuje się humorem, wzruszeniem i głębokimi refleksjami na temat żałoby po stracie żony. Chociaż oferuje wgląd w podróż, nie jest to konwencjonalny przewodnik. Czytelnicy uznają ją za szybką i wciągającą, pełną żywych obrazów i emocjonalnej głębi.

Szybko się czyta, głęboko osobista i wciągająca narracja, humorystyczny i przejmujący styl pisania, żywe opisy podróży i ludzi, wnikliwe refleksje na temat żałoby, inspirujące i emocjonalnie rezonujące, zawiera poezję związaną ze zmarłą żoną autora.

Nie przygotowuje czytelników do logistyki Camino, niektórzy recenzenci krytykują brak duchowego zaangażowania autora, nie jest to tradycyjny przewodnik, może nie spodobać się tym, którzy szukają szczegółowego przewodnika turystycznego.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Northward To Santiago: A Curmudgeon On The Camino Portugus

Zawartość książki:

Każdego roku setki tysięcy pielgrzymów pokonują bolesną, pełną pęcherzy drogę do sanktuarium św. Jakuba w Santiago de Compostela w północno-zachodniej Hiszpanii.

Większość podąża słynnym Camino Franca przez Pireneje, a następnie na zachód przez prawie 780 kilometrów; mniej osób decyduje się na spokojniejszy, mniej znany i - bądźmy szczerzy - znacznie krótszy Camino Portugu s, który wije się z Lizbony na północ przez Porto do Galicji. Patrick Tierney, zawsze lubiący robić rzeczy na pół gwizdka, będący owocem tego daru, który nie przestaje dawać: irlandzkiego katolickiego wychowania z lat 50-tych, postanowił przejść górną część portugalskiego szlaku. Po kilku upojnych dniach spędzonych na degustacji tytułowego trunku miasta, wyruszył z Porto w lipcowy upał, zamierzając dotrzeć do Santiago na czas corocznych obchodów święta patrona miasta.

Po drodze nasz wędrowiec zmaga się z wieloma ważnymi kwestiami. Czy ateista naprawdę może pielgrzymować? Czy dwutygodniowa samotna wędrówka pomoże mu przystosować się do życia w pojedynkę po śmierci ukochanej żony? Czy samotne wędrówki to dobry sposób na poznawanie ludzi? Kto by pomyślał, że połączenie Compeedu i wazeliny może ułatwić drogę do zbawienia? I czy spragniony Irlandczyk może znaleźć przyzwoite piwo w dowolnym miejscu na Półwyspie Iberyjskim? Przerywana skrzypiącymi kolanami i codzienną walką z otarciami w niewymownych miejscach, "Na północ do Santiago" jest po części pamiętnikiem, po części refleksją nad żalem i stratą, i w żadnym wypadku nie jest wiarygodnym przewodnikiem po wędrówkach w dowolnym miejscu.

Napisana przez człowieka, który chętnie opisuje siebie jako "zwykłego łyżwiarza na menisku życia", nie oferuje ani wglądu, ani głębi. Jest za to uczciwą próbą nakreślenia wewnętrznej i zewnętrznej podróży zrzędliwego cynika, starzejącego się i cierpiącego na drodze do pewnego rodzaju pogodzenia się z tym, co stracił, wdzięczności za to, co miał i, być może, zbierania po drodze słabych wskazówek dotyczących przyszłości, którą wciąż należy odkryć.

I - uwaga na spust - jego strony zawierają rozpryski, które rzekomo są "poezją". Zostałeś ostrzeżony.