I Think I Shall See a Hundred Battles: The Civil War Letters of Captain Luther M. Wheeler, 77th New York Volunteers
O godzinie 4:00 rano, 12 kwietnia 1861 roku, konfederacki porucznik Henry S. Farley, dowodzący baterią dwóch 10-calowych moździerzy oblężniczych, oddał pierwszy strzał w kierunku garnizonu Unii w Forcie Sumter. Pocisk eksplodował nad fortem, zasypując opustoszały plac defilad odłamkami rozgrzanego żelaza. Ten jeden pocisk zapoczątkował krwawą epopeję amerykańskiej wojny secesyjnej. Siedemset pięćdziesiąt tysięcy ludzi, a może nawet więcej, zginęło w bitwie, zmarło z powodu ran lub chorób. Ponadto 400 000 zostało rannych, a wielu z nich przeżyło resztę życia z amputowanymi rękami i nogami. Wielu innych zmagało się z zespołem stresu pourazowego i innymi dolegliwościami psychicznymi.
Cztery miesiące po tym, jak kongresman James B. McKean z Saratoga Springs w stanie Nowy Jork osobiście był świadkiem rozgromienia jankeskiej armii pod Bull Run, wystosował do swoich wyborców okólnik wzywający do sformowania batalionu Bemis Heights, nazwanego później 77 Piechotą Ochotniczą Stanu Nowy Jork. Zelektryzowany duchem patriotyzmu, który przetoczył się przez Saratogę jak pożar, i determinacją, by przyłączyć się do walki o stłumienie "bezbożnej rebelii", dwudziestojednoletni Luther Miller Wheeler zaoferował swoją pomoc B.F. Judsonowi z gazety The Saratogian w rekrutacji kompanii do pułku, pomimo poważnych obaw jego matki. Gorliwie starała się odwieść Luthera od "podejmowania jakichkolwiek kroków, które mogłyby go od niej oddzielić, ponieważ był jej droższy niż jej własne życie". Ale na stanowcze protesty matki, Wheeler niezmiennie odpowiadał: "Ktoś musi iść, aby pomóc stłumić ten bunt, a ja nie jestem lepszy od innych, więc powinienem być usprawiedliwiony". Jego matka niechętnie ustąpiła dopiero wtedy, gdy stanowczo oświadczył: "Musisz mnie oddać, tak jak ja oddałem siebie".
I Think I Shall See a Hundred Battles to opatrzona komentarzem kompilacja listów Luthera M. Wheelera z czasów wojny secesyjnej. Jego wojenna korespondencja obejmowała listy do matki, braci Franka i Wendella oraz siostry Abigail. W swoich listach Luther chwalił się dobrym zdrowiem i przydatnością do życia wojskowego, a także gorliwie starał się o awans na wyższy stopień. Pisał o życiu wojskowym, polityce Północy, strategii wojennej Unii, odwadze i męstwie konfederackiego żołnierza, rzezi w bitwie i po niej, Proklamacji Emancypacji, niewolnictwie i kontrabandzie, dowódcach armii i zmagał się z rolą Opatrzności w wojnie. Wheeler również chętnie szukał wiadomości z domu, zwłaszcza o poczynaniach swoich przyjaciół i o tym, kto do kogo się zalecał.
Luther Wheeler został wcielony do służby 24 września 1861 r. i mianowany pierwszym porucznikiem. 12 kwietnia 1862 roku został awansowany na kapitana kompanii C. Wheeler brał udział w bitwach podczas kampanii na Półwyspie Apenińskim w 1862 roku, pod South Mountain, Antietam, Fredericksburgiem i drugim Fredericksburgiem w 1863 roku. Jego ostatni list został napisany 2 maja 1863 roku do matki. Następnego dnia VI Korpus Unii szarżował na Marye's Heights. W dywizji Albiona Howe'a, 77-ty Nowy Jork zaatakował część Wzgórz Marye'a na Telegraph Hill. Prowadząc swoich ludzi na wzgórze, Luther został śmiertelnie ranny i zmarł kilka godzin później. Jego śmierć była straszliwą stratą dla oficerów i żołnierzy pułku. Ponad 2000 żałobników było świadkami ceremonii pogrzebowej na cmentarzu Greenridge. Pułkownik McKean wygłosił ostatnie słowa: "Kapitanie Wheeler! Mój bohaterski młody przyjacielu, nie zginąłeś na próżno. Flaga twojego kraju kroczy ku zwycięstwu. Drogi kraj, za który zapłaciłeś cenę swojego cennego życia, zostanie ocalony. Nie, nie zginąłeś na próżno".
