Muzyka i mit całości - w kierunku nowego paradygmatu estetycznego

Opinie czytelników

Książka „Music and the Myth of Wholeness” autorstwa Tima Hodgkinsona jest uznawana za ambitną i prowokującą do myślenia eksplorację relacji muzyki z ciałem, językiem i estetyką. Chociaż dostarcza fascynujących spostrzeżeń i jest użytecznym ćwiczeniem intelektualnym, często jest krytykowana za gęsty akademicki styl, który może nie być łatwo dostępny dla ogółu czytelników.

Książka oferuje fascynujący wgląd w związek między muzyką a różnymi aspektami ludzkiego doświadczenia. Jest ambitna i prowokująca do myślenia, chwalona za połączenie osobistego doświadczenia muzycznego z krytycznymi odniesieniami z biologii, filozofii i teorii kultury. Tło Hodgkinsona jako muzyka wzbogaca tę eksplorację.

Książka jest opisywana jako gęsta i niełatwa do czytania, co czyni ją mniej przystępną dla przeciętnego czytelnika. Może być bardziej atrakcyjna dla naukowców lub intelektualistów, a niektórzy czytelnicy uważają, że czasami traci kontakt z praktycznymi realiami muzyki w swoich obszernych odniesieniach filozoficznych.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Music and the Myth of Wholeness - Toward a New Aesthetic Paradigm

Zawartość książki:

Nowa teoria estetyki i muzyki, oparta na zderzeniu języka z ciałem.

W tej książce Tim Hodgkinson proponuje teorię estetyki i muzyki opartą na granicy między naturą a kulturą w człowieku. Jego analiza odrzuca konwencjonalną ideę człowieka jako zintegrowanej całości na rzecz bogatego i złożonego pola, w którym zderzają się niekompatybilne rodzaje informacji - biologicznych i kulturowych. Tylko wtedy, gdy uznamy zderzenie ciała i języka w ludzkiej tożsamości, możemy zrozumieć, w jaki sposób sztuka wydobywa szczególną formę podmiotowości potencjalnie obecną w doświadczeniach estetycznych.

Jako młody muzyk, Hodgkinson zdał sobie sprawę, że muzyka jest w jakiś tajemniczy sposób "sama z siebie" - nie jest odizolowana od życia, ale też nie jest z nim całkowicie związana. Opierając się na swoich doświadczeniach jako muzyka, kompozytora i antropologa, Hodgkinson pokazuje, że kiedy słuchamy muzyki, ożywa w nas nowa podmiotowość. Normalny tryb działania zostaje zawieszony, a podmiotowość wpisana w muzykę zbliża się do nas jako formatywny "inny", z którym możemy się zaangażować. Ale to nie jest nasza reprodukcja własnej subiektywizacji kompozytora; kiedy słuchamy muzyki, dzielimy formacyjne ryzyko podjęte przez jej twórcę. Aby zbadać to w praktyce, Hodgkinson przygląda się twórczości trzech kompozytorów, z których każdy twierdził, że stymuluje nowy sposób słuchania: Pierre'a Schaeffera, Johna Cage'a i Helmuta Lachenmanna.