Muza, odaliska, służąca: życie dziewczyny w niesamowitym zespole smyczkowym

Opinie czytelników

Pamiętnik Rose Simpson, szczegółowo opisujący jej czas spędzony z Incredible String Band (ISB), oferuje szczere i wnikliwe spojrzenie na dynamikę zespołu, procesy twórcze i osobiste doświadczenia z lat 1968-1971. Książka oddaje idealizm i wyzwania epoki, jednocześnie przedstawiając jej relacje z kolegami z zespołu i sceną muzyczną.

Wspomnienia są dobrze napisane, wciągające i przedstawiają osobistą perspektywę ISB. Czytelnicy doceniają jego szczerość, żywe szczegóły i portretowanie dynamiki osobistej i zespołowej. Zapewnia cenny wgląd w historię zespołu, kontekst kulturowy tamtych czasów i zawiera niezapomniane anegdoty o interakcjach z innymi muzykami. Jest postrzegana jako niezbędna lektura dla fanów ISB i osób zainteresowanych sceną muzyczną lat 60. i 70.

Niektórzy czytelnicy życzyliby sobie bardziej szczegółowych relacji na temat muzyki i sesji nagraniowych. Pojawiają się wzmianki o tym, że Rose czuł się przyćmiony przez innych członków zespołu, zwłaszcza Robina Williamsona, co niektórzy uznali za negatywne lub stronnicze. Ponadto, choć wspomnienia są doceniane, kilku krytyków wyraziło pragnienie szerszego zbadania szerszych aspektów finansowych zmagań i wpływu zespołu.

(na podstawie 29 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Muse, Odalisque, Handmaiden: A Girl's Life in the Incredible String Band

Zawartość książki:

Wspomnienia członkini zespołu Incredible String Band, która opisuje podróż od hipisowskiej utopii do implozji po Woodstock.

W latach 1967-1971 Rose Simpson mieszkała z zespołem Incredible String Band (Mike Heron, Robin Williamson i Licorice McKechnie), zmieniając się z angielskiej studentki w hipiskę z Zachodniego Wybrzeża, a w końcu w basistkę w skórach. Wizerunek zespołu zdobił psychodeliczne plakaty, a jego muzyka była motywem przewodnim alternatywnego stylu życia.

Rose i jego partner Mike Heron wierzyli i żyli naiwną wizją utopii w Szkocji. Ale byli także zespołem w trasie, cieszącym się emocjami tego życia. Byli w centrum „Swinging London” i w Chelsea Hotel z supergwiazdami Andy'ego Warhola. Dzielili sceny z rockowymi idolami i grali na Woodstock w 1969 roku. Rose i członek ISB Licorice byli hipisowskimi pin-upami, podczas gdy Heron i Robin Williamson byli jasnowidzami i prorokami nowego świata.

T.

Przez mgłę kadzideł i marihuany odgrywali swoje arkadyjskie sny na scenach mieniących się kolorami ubrań, pokazów świetlnych, dywanów, poduszek i egzotycznych instrumentów. Jak większość utopii, ISB implodowało. Nigdy nie postrzegając siebie jako profesjonalnego muzyka, Rose zachowała dystans outsidera, nawet żyjąc życiem hipisowskiej laski. Jej wspomnienia oddają głos tym dziewczętom w kwiatowych wieńcach, których fotografie stały się symbolami psychodelicznych lat sześćdziesiątych.