Musisz odejść teraz

Opinie czytelników

Książka otrzymała w przeważającej mierze pozytywne recenzje za szczerą i poruszającą opowieść, przedstawiającą osobiste doświadczenia autora ze stratą i odpornością. Czytelnicy uznali ją za wiarygodną i dobrze napisaną, wywołującą szereg emocji.

Emocjonalnie poruszająca, dobrze napisana, powiązana, inspirująca, łatwa do odczytania, wywołująca zarówno śmiech, jak i łzy, mocna narracja i znaczący osobisty wgląd.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać temat straty i żałoby za ciężki, ale w recenzjach nie podkreślono żadnych konkretnych wad.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

You Have To Go Now

Zawartość książki:

Nie jest to książka pełna terminologii medycznej, osobiście nie znam tego języka, ale znam język miłości. Straciłam dwie siostry, które cierpiały na raka. Nie tylko rak może być trudny do pokonania, ale konflikt rodzinny może stać się równie nieznośny w tych stresujących czasach. Może to albo zbliżyć rodziny do siebie, albo je zniszczyć. Tam, gdzie już istnieje dysfunkcja, z pewnością będzie jej więcej w czasach wielkiego stresu i straty.

Co byś zrobił, gdyby twoja ukochana osoba patrzyła ci prosto w oczy, błagając, byś ją zabił? Tortury i ból były widoczne aż w duszy mojej siostry. Tak bardzo starała się, w całej swojej słabości, walczyć z opieką paliatywną i zbliżającą się śmiercią. Szczerze mówiąc, pod koniec chciałem, żeby odeszła prawie tak bardzo, jak ona. Chciałem też, by żyła, ale nie w taki sposób. W moim sercu i mózgu toczył się nieustanny konflikt. „NIKT NIE POWINIEN TAK CIERPIEĆ” - wołałam do siebie w myślach.

Bolała mnie fibromialgia i byłam wyczerpana próbami kontrolowania moich zaburzeń lękowych. Każdej nocy modliłam się do Boga o ulgę dla niej i siłę dla siebie. Modliłam się, by upewnił się, że będę przy mojej siostrze, gdy odejdzie. Przede wszystkim nie mogłam znieść myśli o jej samotnej śmierci. Utrata już jednej siostry i nie bycie przy niej było czymś, czego nie chciałam doświadczyć ponownie. Prawie rok patrzenia, jak ktoś cierpi, to zbyt wiele dla każdego człowieka, a tym bardziej dla członka własnej rodziny. Byłem jednak zdeterminowany, by to przetrwać. Przez wiele dni zmuszałem się, by stawiać jedną stopę przed drugą i iść dalej.

Po tylu ciemnościach i bólu przychodzi dar światła. Niespodzianka, tak cudowna i słodka.