Musically Sublime: nieokreśloność, nieskończoność, nierozwiązywalność

Oryginalny tytuł:

Musically Sublime: Indeterminacy, Infinity, Irresolvability

Zawartość książki:

Musically Sublime na nowo pisze historię i filozofię wzniosłości. Muzyka pozwala nam ponownie rozważyć tradycyjny przebieg wzniosłego uczucia na ścieżce od bólu do przyjemności. Opierając się przekonaniu, że istnieje jeden format wzniosłego uczucia, Wurth pokazuje, jak od połowy XVIII wieku wzniosłe uczucie jest nieustannie reartykułowane w złożonej interakcji z muzycznością.

Za punkt wyjścia Wurth przyjmuje Krytykę sądu Immanuela Kanta oraz pisma estetyczne Jeana-Franoisa Lyotarda z lat 80. i 90. ubiegłego wieku. Kant ujął wzniosłość narracyjnie jako epopeję autotranscendencji. Z kolei Lyotard starał się zastąpić kantowską transcendencję otwartą immanencją, ale nie udało mu się zdekonstruować kantowskiej epopei. Książka dokonuje tej dekonstrukcji poprzez zestawienie osiemnasto- i dziewiętnastowiecznych koncepcji nieskończoności, Sehnsucht, podzielonej jaźni i nieświadomych popędów ze współczesnymi odczytaniami muzyki instrumentalnej.

Poddając krytycznej ocenie Edmunda Burke'a, Jamesa Ushera, E. T. A. Hoffmanna, Novalisa, Friedricha Hlderlina, Arthura Schopenhauera, Richarda Wagnera i Friedricha Nietzschego, książka ta przedstawia wzniosłość jako uczucie, które odwleka rozwiązanie i jest zawieszone między bólem a przyjemnością. Musically Sublime przepisuje matematyczną wzniosłość jako diffrance, a dynamiczną wzniosłość jako traumę: niekończącą się, nieokreśloną, nierozwiązaną.

Podczas gdy większość badań muzykologicznych w tej dziedzinie koncentrowała się na śladach kantowskiej wzniosłości u Haendla, Haydna i Beethovena, ta książka odwołuje się do dziewiętnastowiecznego teoretyka Arthura Seidla, aby przeanalizować wzniosłość muzyki, a nie w muzyce. Czyni to, odwołując się do koncepcji formwidrigkeit Seidla w zestawieniu z romantyczną muzyką fortepianową, (post)modernistycznymi minimalizmami muzycznymi i postmodernistyczną wzniosłością Lyotarda. Przedstawia wzniosłość materii, a nie formy - raczej performatywną niż reprezentacyjną. Czyniąc to, Musically Sublime pokazuje, że binarne rozróżnienie Lyotarda między postmodernistyczną i romantyczną wzniosłością jest ostatecznie nie do utrzymania.