Mulligan Stew

Opinie czytelników

Mulligan Stew autorstwa Gilberta Sorrentino to złożona postmodernistyczna powieść, która łączy humor, surrealizm i metafikcję, badając zmagania pisarza w powieści, w której występują jego własne postacie, które są świadome swojego fikcyjnego statusu. Narracja przeskakuje między warstwami opowieści, zapewniając zarówno chaotyczne, jak i wciągające wrażenia z lektury. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za zabawną i stymulującą intelektualnie, inni uważają ją za wymagającą i niespójną.

⬤ Przezabawny i humorystyczny tekst, który skutecznie satyryzuje erotykę i kowbojską fikcję.
⬤ Angażujące warstwy metafikcyjne i unikalna koncepcja powieści w powieści.
⬤ Eksploracja zmagań pisarza dodaje narracji głębi.
⬤ Silny urok dla tych, którzy cenią literaturę postmodernistyczną i literackie eksperymenty.
⬤ Bogactwo odniesień kulturowych, szczególnie do sceny muzycznej lat 40-tych.

⬤ Zagmatwana struktura z wieloma narracjami, które mogą być trudne do śledzenia.
⬤ Dla niektórych czytelników może wydawać się zbyt długa i niespójna.
⬤ Mocny język i treści seksualne mogą być drażniące dla wrażliwych czytelników.
⬤ Brak konwencjonalnego początku, środka i końca, co może frustrować tych, którzy szukają tradycyjnej fabuły.
⬤ Wymaga od czytelników znacznego wysiłku i cierpliwości, by w pełni ją docenić.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Powszechnie uważany za najlepsze osiągnięcie Sorrentino, Mulligan Stew traktuje o komicznych możliwościach współczesnej wyobraźni literackiej. Podczas gdy awangardowy powieściopisarz Antony Lamont zmaga się z napisaniem „nowofalowej zagadki morderstwa”, jego frustrujące życie uczuciowe i seksualne sieje spustoszenie w jego pracy w toku.

W rezultacie jego narracja (sama książka, którą czytamy) zamienia się w literacki „gulasz”, zabawny melanż wpisów do dziennika, poezji erotycznej, parodii wszelkiego rodzaju, listów miłosnych, wywiadów i list - jak napisał Hugh Kenner w „Harper's”, „dla kolejnego takiego wirtuoza listy musiałbyś wskrzesić Joyce'a”. Wkrótce bohaterowie Lamonta (wypożyczeni od F.

Scotta Fitzgeralda, Flanna O'Briena, Jamesa Joyce'a i Dashiella Hammeta) zaczynają żyć własnym życiem, całkowicie sabotując jego narrację. Sorrentino znacznie rozszerzył możliwości tego, czym może być powieść w tym niezwykłym dziele, które zarówno parodiuje, jak i składa hołd sztuce fikcji.