Moralne lenistwo

Oryginalny tytuł:

Moral Sloth

Zawartość książki:

Nie potrzebujemy waszych bajdurzeń i moralnych wykrętów. Nadszedł czas, aby wstać i przyznać się do własnej winy, współudziału i...

ale żartuję. Siadaj. Podnieś tego nieetycznego hamburgera i włóż w niego swoją twarz.

Niektórzy ludzie są częścią rozwiązania, a reszta z nas uważa ludzi, którzy są częścią rozwiązania, za irytujących.

To my jesteśmy problemem. Nie będziemy poruszeni.

Będziemy poruszeni, jeśli będziesz na nas krzyczeć, ale nie spodoba nam się to. Te wiersze gwiżdżą, gdy płonie Rzym. Gwiżdżą słowami w języku pełnym powinności, powinszowań, żalów i nie-powinności.

Gwiżdżą Beethovena tak źle, że kości starca zamieniają się w zrównoważoną turbinę. Przestają gwizdać tylko po to, by zastanowić się, czy tani komiczny cynizm nie jest rodzajem zawadiackiej i archaicznej kapryśności, której nikt nie potrzebuje, a już na pewno nie ten skazany na zagładę świat ludzkich apologetów. Wiersze unoszą podbródki z dumą.

Wiersze pozostają nieskalane. Nie.

Mylę się. Są rozpaczliwe, obrzydliwe w swoich przeprosinach. "Moralne lenistwo" Nicka Ascrofta to między innymi wirtuozerski popis umiejętności formalnych.

W sonetach robi to ze szczególną klasą.

Potrafi rymować tak wymownie jak Alexander Pope lub Byron z Don Juana - i c.