Moja twarz dla świata

Opinie czytelników

Książka jest psychologicznym noir, który bada skazany na niepowodzenie romans między dwoma wadliwymi postaciami w Hollywood lat 50-tych. Krytycy chwalą ostrą i oszczędną prozę autora, tworzącą nawiedzoną atmosferę i przedstawiającą brutalne prawdy o relacjach międzyludzkich. Choć historia ta głęboko rezonuje, niektórzy czytelnicy uważają ją za niepokojącą ze względu na jej amoralny wydźwięk i brak konwencjonalnego zamknięcia narracji.

⬤ Wyjątkowy styl pisania, opisywany jako ostry i nowoczesny, z emocjonalną głębią.
⬤ Wnikliwe przedstawienie relacji międzyludzkich i rozczarowania Hollywood.
⬤ Krótka i wciągająca lektura, z nawiedzającymi i potężnymi tematami, które pozostają z czytelnikiem.
⬤ Silna eksploracja postaci ze złożonymi emocjonalnymi podtekstami.
⬤ Doceniany jako klasyczne i znaczące dzieło podkreślające ciemne strony amerykańskiego snu.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznają narrację za niepokojącą i amoralną, z brakiem uzasadnienia dla działań bohaterów.
⬤ Historia może wydawać się niekompletna lub nie w pełni satysfakcjonująca dla niektórych, szczególnie w zakończeniu.
⬤ Kilka recenzji sugeruje, że styl może być czasami mylący, z długimi podsumowaniami dialogów.
⬤ Nie wszyscy czytelnicy docenią ponurą tematykę i brak szczęśliwego zakończenia.

(na podstawie 25 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

My Face for the World to See

Zawartość książki:

Błyskotliwy, brutalny obraz ciemnej strony Hollywood lat 50. od autora Zakochanych.

Na hollywoodzkiej imprezie scenarzysta ratuje aspirującą aktorkę przed próbą samobójczą. On jest żonaty, rozczarowany; ona jest młoda, pozornie mądra wobec świata i jego zniewag. Wdają się w niezobowiązujący związek, ale w miarę jak stają się coraz bardziej uwikłani, on zdaje sobie sprawę, że jego działania mogą mieć poważniejsze konsekwencje, niż kiedykolwiek mógł podejrzewać. Znakomita powieść Hayesa, napisana w jego chłodnym, niepowtarzalnym stylu, rzuca odkrywcze światło na pustkę hollywoodzkiego snu i obnaża nieprawdy, które sobie wmawiamy, nawet gdy myślimy, że porzuciliśmy złudzenia.

„Arcydzieło... wewnętrzny podręcznik dla wszystkich, którzy chcieliby aspirować do sławy, upiornego blasku filmów” Nicholas Lezard, Guardian.

„Hayes jest poetą rzeczy, o których myślimy leżąc w łóżku, kiedy sen nie chce nas unieść” David Thomson.