Mój pies: Paradoks, 3: Uroczy dyskurs o najlepszym przyjacielu człowieka

Opinie czytelników

Książka, skierowana przede wszystkim do miłośników psów, łączy w sobie humor i wzruszające refleksje na temat więzi między psami i ich właścicielami. Choć otrzymała pochwały za ciepło i ilustracje, zauważono również obawy dotyczące jej stosowności dla młodszych odbiorców i jej zwięzłości.

⬤ Przezabawna i chwytająca za serce
⬤ przemawia do miłośników psów
⬤ zawiera wciągające ilustracje
⬤ uważana za świetny prezent
⬤ realistycznie oddaje istotę posiadania psa
⬤ niewielki rozmiar ułatwia przenoszenie.

⬤ Zawiera język i tematy nieodpowiednie dla dzieci
⬤ przez niektórych czytelników uważana za zbyt krótką
⬤ niektóre egzemplarze dotarły z problemami produkcyjnymi
⬤ materiał jest dostępny za darmo w Internecie, co rodzi pytania o potrzebę fizycznej książki.

(na podstawie 764 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

My Dog: The Paradox, 3: A Lovable Discourse about Man's Best Friend

Zawartość książki:

Matthew Inman serwuje kolejną porcję humoru ze swojego internetowego komiksu The Oatmeal w My Dog: The Paradox. Po latach uważnej obserwacji własnego psa, Rambo, Inman podąża za swoim bestsellerem nr 1 New York Timesa How to Tell If Your Cat Is Plotting to Kill You, z tą odą do futrzastego, czworonożnego, machającego ogonem wiązki miłości i nieokiełznanej energii, często nazywanej najlepszym przyjacielem człowieka.

Ten tytułowy komiks stał się natychmiastowym hitem, gdy pojawił się na The Oatmeal.com i został polubiony na Facebooku przez 700 000 fanów. Teraz fani będą mieli pamiątkową książkę z tym komiksem do podarowania i zachowania.

W My Dog: The Paradox, Inman omawia zamiłowanie psów do tarzania się w końskich odchodach, ścigania dużych zwierząt czterokrotnie większych od nich i lekkomyślnego entuzjazmu w całym ich impulsywnym, uroczym życiu. Przezabawny i szczery, My Dog: The Paradox w wymowny sposób ilustruje skomplikowaną relację między człowiekiem a psem.

Nigdy nie dowiemy się, dlaczego psy boją się suszarek do włosów lub są wabione na konkursy gapienia się z kotami, ale jak wyjaśnia Inman, być może kochamy psy tak bardzo „ponieważ ich życie nie jest długie, logiczne ani celowe, ale wybuchowy paradoks złożony z futra, zębów i entuzjazmu”.