Modlitwa skóry

Opinie czytelników

Recenzje chwalą twórczość Douga Rice'a za jego prowokacyjny i unikalny styl, łączący przywłaszczone i oryginalne treści w celu zbadania głębokich tematów. Czytelnicy są urzeczeni jego poetyckim językiem i emocjonalną głębią jego pisania, szczególnie w artykule poświęconym Kathy Acker. Istnieje jednak poczucie frustracji z powodu braku uznania głównego nurtu, na które Rice i jego praca zasługują.

⬤ Unikalny i prowokujący styl pisania.
⬤ Zaangażowanie w złożone tematy, takie jak religia, seks, sztuka i śmierć.
⬤ Piękny i dziwaczny język.
⬤ Silny oddźwięk emocjonalny, zwłaszcza w utworach refleksyjnych.
⬤ Zachęca do ciągłej kontemplacji po zakończeniu lektury.

⬤ Ograniczona rozpoznawalność i eksploracja autora i jego twórczości.
⬤ Potencjalnie niszowy urok ze względu na minimalistyczny i eksperymentalny styl.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Skin Prayer

Zawartość książki:

Doug Rice jest nawiedzony - czego możemy się tylko domyślać. Jest uwięziony; nigdzie nie idzie.

Jest współczesnym histerykiem, marzeniem psychoanalityka. Pisze w kółko to samo, biegnie tym samym torem, jakby w jakiś sposób, poprzez powtarzanie skrajności, mógł wyeliminować traumę, złamać jej cuchnące, lodowate zaklęcie. Tylko że jest to zaklęcie piękna - piękna, które pochodzi z dewastacji, z ciągłej walki o ponowne powstanie po tym ryczącym ogniu.

Nie znajdziesz tu fabuły ani odpowiedzi, a jedynie nieznośną stratę spowodowaną porzuceniem i żalem.

Nie popełnij błędu: Doug Rice zabija nas raz za razem i nie chce, abyśmy to przeżyli, ponieważ został spalony na stosie i nadal płonie. Jest duchem, który nie może zrobić nic poza błaganiem swoimi kośćmi i przypominaniem nam o dławiącym pięknie duchów.

Pomimo jego błagań, nie polubisz go. Nie polubisz go, a jednak... Modlitwa skóry to moc odkupienia w słowie, gdy życie nas zawiodło.

Nie ma wnętrza ani zewnętrza, jest tylko sobą. To zamknięty w sobie, hermetyczny świat obsesyjnych potrzeb, przestrzeń, w której nie można oddychać. A jednak jest to oddech.

W swojej własnej zduszonej przestrzeni, jeśli ją przetrwamy lub jesteśmy wystarczająco cierpliwi, aby jej nie odrzucić, daje nam nieznośną nadzieję.