Modlitwa pokutna

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

A Penitential Prayer

Zawartość książki:

Napisano wiele książek o Holokauście. Niewiele z nich wykorzystało poezję do zbadania życia tych, którzy przez niego cierpieli. Począwszy od pierwszych ataków na Żydów, aż po ostateczne obozy śmierci z ich komorami gazowymi, piecami i kominami dymnymi, wiersze te opowiadają ludzkie historie o ludziach w uścisku przewrotnej ironii: Jak żołnierz, którego zadaniem jest rozstrzeliwanie Żydów, mógł pisać tak pełne miłości listy do swojej rodziny? Jak strażnik ładujący pociągi do obozów zagłady mógł tak radośnie myśleć o dziewczynie, która na niego czeka? Jak chłopiec pomagający grzebać ciała mógł śpiewać tak słodką piosenkę? Jak można było uczcić wielkiego poetę w miejscu, w którym spalono miliony ludzi? Te wiersze nie mają na celu wyjaśnienia Holokaustu. Poruszają przerażające pytania o naturę ludzi uwikłanych w zorganizowane zabijanie sześciu milionów "pogardzanych" ludzi.

Naziści ogłosili, że ziemia pod ich kontrolą powinna zostać oczyszczona z Żydów i innych "niepożądanych". Zanim ich powstrzymano, co najmniej sześć milionów ludzi zostało oddzielonych od swoich rodzin, majątku, środków do życia; poddanych upokorzeniom, brutalności, torturom i zabitych biciem, kulami, trującym gazem. Sześć milionów. Ta książka jest im poświęcona.

Odważne pisarstwo Geralda George'a oddaje zniszczone życie uwikłane w Holokaust w odważnych i żywych obrazach. Zarówno zaskakująca, jak i przerażająca, ta książka ma ciężar na swoich wymownych stronach, które wymagają wewnętrznej siły, aby ją podnieść i przeczytać. Jednak po przeczytaniu pierwszego wiersza trzeba włożyć tyle samo wysiłku, by odłożyć ją do samego końca.

-Les Simon, autor i poeta.

W "Modlitwie pokutnej" poeta Gerald George konfrontuje się z niekończącym się patosem Holokaustu, od oszołomienia pierwszych niewinnych ofiar, przez zapakowane wagony kolejowe wiozące je w podróż w jedną stronę, po głód, smród i choroby samych obozów, w których każdego ranka budzimy się z nowo zmarłymi, do okrucieństwa strażników, dla których kolba karabinu w głowę stała się rutyną - wszystko to George przedstawia prostym i pozbawionym ozdobników językiem, ani razu nie podnosząc głosu, by potępić lub potępić, mając niewątpliwie świadomość, że taka abstrakcyjna wypowiedź raczej nie byłaby współmierna do jego zadania; jego zadaniem jest pozwolić niewypowiedzianemu mówić za siebie".

-Herbert Greenberg, emerytowany profesor języka angielskiego.

Michigan State University.