Modlitwa na wietrze

Opinie czytelników

Książka „Prayer in Wind” autorstwa Evy Saulitis jest bardzo chwalona za głęboki oddźwięk emocjonalny i liryczną jakość. Recenzenci doceniają spójny charakter zbioru, który sprawia wrażenie jednego długiego wiersza, a nie oddzielnych utworów. Wielu czytelników uważa, że tematyka miłości, śmiertelności i ludzkich doświadczeń ma głęboki wpływ, co prowadzi ich do przeczytania książki za jednym razem i wielokrotnego powracania do niej.

⬤ Emocjonalna głębia i piękno tekstu.
⬤ Spójność jako pojedynczy długi wiersz.
⬤ Wciągające i prowokujące do myślenia tematy o miłości i śmiertelności.
⬤ Polecany przez wielu czytelników.

⬤ Wysokie oczekiwania mogą wpłynąć na wrażenia czytelników ze względu na wcześniejsze sukcesy autora.
⬤ Brak indywidualnych tytułów wierszy może nie spodobać się każdemu.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Prayer in Wind

Zawartość książki:

Po druzgocącej diagnozie raka piersi z przerzutami, biolog i poetka Eva Saulitis została pochwycona przez długo skrywaną dziecięcą potrzebę modlitwy.

Nie znajdując ukojenia w rutynowym „z lisiej nory, proszę Bogów”, które pojawiało się w jej głowie, postawiła sobie za zadanie zbadanie samego impulsu, budząc się każdego ranka w ciemności, by pisać wiersze, napędzana pytaniami: Czym jest modlitwa? Do czego się modlę? O co się modlę? Kto mnie słucha? Każdego dnia wiersz proponował nową i zaskakującą odpowiedź, ponieważ w ciągu dwóch lat prześledziła te pytania z powrotem do swojego pochodzenia, łotewskich korzeni, chłopskiej babci, nawiedzonego wojną ojca, matki noszącej tajemnicę, katolicyzmu z dzieciństwa, obsesji na punkcie świata przyrody. Poruszając się od wewnątrz do zewnątrz, wśród radykalnie różnych geografii (wybrzeża Alaski, Łotwy i Hawajów) i duchowych wpływów (katolicyzm, mistycyzm, buddyzm zen), a także form, te biologicznie precyzyjne wiersze mają szeroki zakres poszukiwań.

Niespodziewanie, te modlitewne wiersze, wykute z samotnej konfrontacji ze śmiercią, zabierają czytelnika nie poza, ale głębiej w fizyczność - ciała, ziemi i samego języka. Jak dowiaduje się Saulitis, najbardziej pożądana nie jest transcendencja, ale tak długo, jak to możliwe, „jej ręce wepchnięte głęboko w świat”.