Model architektoniczny: Historie miniatury i prototypu, wzorca i muzy

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 6 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Architectural Model: Histories of the Miniature and the Prototype, the Exemplar and the Muse

Zawartość książki:

Badanie różnych zastosowań modelu architektonicznego na przestrzeni dziejów - jako znaku, pamiątki, obiektu pogrzebowego, narzędzia dydaktycznego, medium do projektowania i muzy architekta.

Przez ponad pięćset lat architekci wykorzystywali trójwymiarowe modele jako narzędzia do testowania, udoskonalania i ilustrowania swoich pomysłów. Jednak, jak pokazuje Matthew Mindrup, zastosowania fizycznych modeli architektonicznych wykraczają poza zwykłą reprezentację. Model architektoniczny może również symulować, instruować, inspirować i generować projekty architektoniczne. Może być, między innymi, znakiem, pamiątką, zabawką, przedmiotem pogrzebowym, narzędziem dydaktycznym, medium lub muzą. W tej książce Mindrup bada historię modeli architektonicznych, badając ich zastosowania, zarówno teoretyczne, jak i praktyczne.

Śledząc rozwój modelu architektonicznego od starożytności do współczesności, Mindrup oferuje również ramy interpretacyjne dla zrozumienia każdego z jego zastosowań w kontekście czasu i miejsca. Najpierw analizuje modele mające przedstawiać istniejące, fantastyczne lub proponowane struktury, opisując ich wykorzystanie w starożytnych praktykach pogrzebowych lub dedykacyjnych, w których modele są obdarzone magiczną mocą; jako medium architektonicznej zadumy i inspiracji; oraz jako prototypy dwudziestowiecznych projektów eksperymentalnych. Następnie Mindrup rozważa modele, które są przykładem pewnych zastosowań architektonicznych, badając wpływ dyktatu Leona Battisty Albertiego, aby modele były proste, aby nie odwracały uwagi od pomysłów architekta; analizując model jako narzędzie generatywne; oraz badając alegoryczne, analogiczne i anagogiczne interpretacje modeli.

Historie Mindrupa pokazują, w jaki sposób model może być surogatem samej struktury architektonicznej lub doświadczenia jej formalnej, dotykowej i sensorycznej złożoności; a poza tym, że manipulacja, zabawa, eksperymentowanie i śnienie umożliwione przez modele pozwalają nam wyobrazić sobie architekturę na nowe sposoby.