Mit porządku międzynarodowego: Dlaczego słabe państwa trwają, a alternatywy dla państwa zanikają?

Opinie czytelników

Książka na temat słabych państw autorstwa Aruna Chowdhury'ego otrzymuje mieszane recenzje, chwalone za jej naukową głębię, a jednocześnie krytykowane za przystępność i niezdolność do udzielenia odpowiedzi na kluczowe pytania dotyczące natury słabych państw.

Książka oferuje zaawansowane badania i wybitne stypendium na temat słabych państw, co czyni ją cennym źródłem informacji dla osób studiujących stosunki międzynarodowe.

Styl pisania jest opisywany jako zbyt akademicki i trudny do zrozumienia, przypominający raczej pracę semestralną niż materiał dla ogółu czytelników. Nie porusza ona w odpowiedni sposób ważnych kwestii dotyczących przetrwania słabych państw.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Myth of International Order: Why Weak States Persist and Alternatives to the State Fade Away

Zawartość książki:

W lutym 2011 roku obywatele Libii zbuntowali się przeciwko Muammarowi Kaddafiemu i szybko go obalili. Szybkość upadku reżimu wprawiła w zakłopotanie wielu obserwatorów, a późniejsza wojna domowa pokazała, że indeks państw upadłych opracowany przez Foreign Policy jest głęboko błędny - w 2010 r. Foreign Policy zidentyfikowało 110 państw, w których prawdopodobieństwo pogrążenia się w chaosie było większe niż w Libii. Mylili się spektakularnie, ale wskazuje to na większy błąd w konwencjonalnej mądrości polityki zagranicznej: upadłe lub słabe i niestabilne państwa nie są anomaliami, ale stanowią większość. Więcej państw przypomina Libię niż Szwecję.

Dlaczego większość państw jest słaba i niestabilna? Przyjmując za punkt wyjścia słynne powiedzenie Charlesa Tilly'ego, że "wojna stworzyła państwo, a państwo stworzyło wojnę", Arjun Chowdhury argumentuje, że problem leży w naszym błędnym utożsamianiu demokracji i potęgi gospodarczej ze stabilnością. Prawdziwym źródłem stabilności są jednak wielkie wojny: tylko kryzys egzystencjalny wywołany takimi wojnami mógł skłonić obywateli do dobrowolnego poświęcenia zasobów, które pozwoliły państwu zbudować zdolność potrzebną do przetrwania. Państwa rozwijające się w erze postkolonialnej nigdy nie doświadczyły wymagań, jakie poważne wojny międzypaństwowe stawiały państwom europejskim, a zatem obywatele tych narodów nie byli skłonni poświęcać zasobów, które budowałyby potencjał państwa. Przykładowo, Indie i Meksyk to ugruntowane demokracje z dużymi gospodarkami. Pomimo wskaźników stabilności, oba kraje są dalekie od stabilności: w prawie jednej czwartej dystryktów Indii trwa aktywna rebelia maoistowska, a Meksyk jest nękany przemocą, handlem narkotykami i wysokim poziomem korupcji w samorządach lokalnych. Nie są one również skuteczne w gromadzeniu dochodów. W konsekwencji nie mają one bazy podatkowej niezbędnej do wykonywania najbardziej podstawowych zadań współczesnych państw: kontrolowania zorganizowanej przemocy na danym terytorium i świadczenia podstawowych usług obywatelom. Według tego standardu większość państw na świecie - około dwóch trzecich - to państwa słabe.

Chowdury utrzymuje, że dokładna ocena bezpieczeństwa międzynarodowego wymaga zmiany normatywnej: język słabości i porażki przeczy faktowi, że silne państwa są wyjątkami. Chowdhury uważa, że demontaż tej normy jest kluczowy, ponieważ zachęca ona państwa rozwijające się do budowania państwowości poprzez wojnę, co jest niezwykle kosztownym podejściem - pod względem życia ludzkiego i kapitału. Co więcej, w naszych czasach takie podejście jest skazane na porażkę, ponieważ jest bardzo mało prawdopodobne, aby wojny totalne z przeszłości miały miejsce dzisiaj. Co równie ważne, oferowane alternatywy niepaństwowe nie są realnymi alternatywami. Na dobre i na złe, nadal będziemy żyć w świecie zdominowanym przez państwa, w którym większość państw jest słaba. Kontrintuicyjny i szeroko zakrojony The Myth of International Order wymaga od nas fundamentalnego przemyślenia podstawowych pojęć polityki międzynarodowej, takich jak stabilność polityczna i upadek państwa.