Mistycyzm w Iranie: Safawidowskie korzenie nowoczesnej koncepcji

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Mysticism in Iran: The Safavid Roots of a Modern Concept

Zawartość książki:

Oryginalne studium transformacji Persji Safawidów z kraju w większości sunnickiego do królestwa szyickiego twelver.

"Mistycyzm" w Iranie to dogłębna analiza znaczących przemian w religijnym krajobrazie Safawidów, które doprowadziły do marginalizacji sufizmu i ostatecznego pojawienia się 'irfanu jako alternatywnego szyickiego modelu duchowości.

Ata Anzali czerpie ze skarbca manuskryptów z irańskich archiwów, aby zaoferować oryginalne studium transformacji Persji Safawidów z kraju w większości sunnickiego do królestwa Twelver Shi'i. Praca przecina historię społeczną i intelektualną, zaczynając od zbadania późnego kontekstu społecznego i religijnego Safawidów, w którym religijni uczeni Twelver rozpoczęli udaną kampanię przeciwko sufizmowi przy milczącej aprobacie dworu. Doprowadziło to do społecznej, politycznej i ekonomicznej marginalizacji sufizmu, który został napiętnowany jako nielegalny sposób pobożności zakorzeniony w sunnickiej przeszłości.

Anzali kieruje uwagę czytelnika na twórcze i udane próby innych członków ulamy, aby włączyć tradycję suficką do nowego środowiska Twelver. Argumentuje, że kategoria "irfan" lub "mistycyzm" została wymyślona pod koniec okresu Safawidów przez mistycznie nastawionych uczonych, takich jak Shah Muhammad Darabi i Qutb al-Din Nayrizi, w odniesieniu do tej udomowionej formy sufizmu. Kluczowe aspekty myśli i praktyki sufickiej zostały ponownie przeanalizowane w nowym środowisku, co Anzali pokazuje, badając ewoluującą rolę mistrza duchowego. Ta tradycyjna funkcja suficka została na nowo wyobrażona przez intelektualistów szyickich, aby uwzględnić przewodnictwo nieomylnych imamów i ich zastępców, ulama.

Anzali zajmuje się instytucjonalizacją 'irfan w madrasach szyickich i rolą, jaką odegrali w tym względzie wybitni uczeni religijni XVIII i początku XIX wieku. Książkę zamyka rozdział poświęcony fascynującym zmianom w myśli i praktyce 'irfan w XX wieku podczas transformacyjnych procesów nowoczesności. Skupiając się na mało zbadanej postaci Kayvana Qazviniego i jego pismach, Anzali wyjaśnia, w jaki sposób 'irfan został przyjęty jako racjonalna, przyjazna nauce, niesekciarska i antyklerykalna koncepcja przez świeckich irańskich intelektualistów.