Misjonarze

Opinie czytelników

Misjonarze Owena Stanleya to satyryczna powieść, która w humorystyczny sposób przedstawia starcie pomiędzy misjonarzami ONZ o dobrych intencjach a rdzennymi mieszkańcami Wyspy Słoni. Książka porusza tematy kulturowego niezrozumienia i niezamierzonych konsekwencji kolonializmu, przedstawiając komediową, ale ostrą krytykę biurokratycznych wysiłków na rzecz „cywilizowania” różnych kultur.

Czytelnicy przekonali się, że książka jest zachwycająco wciągająca dzięki inteligentnej, kąśliwej satyrze i humorowi. Proza jest żywa i zawiera prawdziwy komentarz społeczny na temat interakcji między organizacjami pozarządowymi a lokalnymi kulturami. Bohaterowie są dobrze nakreśleni, akcja rozwija się do przyjemnego punktu kulminacyjnego, a ogólna narracja jest zarówno prowokująca do myślenia, jak i zabawna. Wielu recenzentów chwaliło książkę za zrozumiałe frustracje związane z globalnym do-gooderismem oraz za unikalne połączenie komedii i krytyki społecznej.

Niektórzy recenzenci zauważyli problemy z tempem, szczególnie na początku, i uważali, że niektóre części narracji były pospieszne lub pozbawione głębi. Niektórzy stwierdzili, że postacie są nieco jednowymiarowe lub że satyra nie jest tak skuteczna ze względu na jej zgodność z prawdziwymi wydarzeniami. Dodatkowo, choć humor został doceniony, kilku czytelników oczekiwało bardziej bezpośredniego stylu komediowego, a nie subtelnej ironii dostarczonej w książce.

(na podstawie 158 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Missionaries

Zawartość książki:

Misjonarze to historia zderzenia trzech kultur. Błyskotliwa opowieść o nieudolności, zadufaniu w sobie i ludzkiej głupocie, łączy w sobie cierpki dowcip W.

Somerseta Maughama z poczuciem humoru przywodzącym na myśl P. G. Wodehouse'a.

Kiedy dr Sydney Prout zostaje mianowany szefem misji ONZ na Wyspie Słoni, wierzy, że jest więcej niż gotowy, aby sprostać wyzwaniu poprowadzenia jej prymitywnych mieszkańców do ery postkolonialnej, a ostatecznie do pełnej niepodległości. Ale ani jego liczne referencje akademickie, ani Journal of Race Relations nie przygotowały dr Prouta do liczenia się z nieskruszonym krwawym umysłem tubylców, ani do przewidywania pomysłowych sposobów, w jakie ich plemienni filozofowie włączą najbardziej nieprawdopodobne aspekty nowoczesnej cywilizacji do ich religijnej wiedzy i tradycyjnego stylu życia.