Miłość miała kompas: Dzienniki i poezja

Opinie czytelników

Recenzje chwalą poezję Roberta Laxa jako głęboką, minimalistyczną i duchowo rezonującą, podkreślając jego wyjątkową perspektywę ukształtowaną przez pustelniczy styl życia na greckiej wyspie. Niektórzy czytelnicy zauważają jednak, że jego twórczość może nie być powszechnie rozpoznawana w kręgach współczesnej poezji, co może ograniczać jej ekspozycję.

Poezja Laxa jest opisywana jako oszczędna i minimalistyczna, a jednocześnie głęboko medytacyjna, zachęcając czytelników do pełnego zaangażowania się w jego twórczość. Jego obserwacje zaczerpnięte z kontemplacyjnego życia ukazują niezwykły związek zarówno z przyziemnością, jak i duchowością, wzbogacony o jego doświadczenia z cyrkiem i codziennym życiem w Grecji. Czytelnicy postrzegają go jako istotnego poetę, którego wpływ przetrwa przez pokolenia.

Pomimo uznania dla twórczości Laxa, niektórzy czytelnicy wyrażają zaniepokojenie jego ograniczoną ekspozycją i uznaniem w szerszych kręgach literackich, co może utrudniać nowym odbiorcom odkrywanie jego poezji.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Love Had a Compass: Journals and Poetry

Zawartość książki:

Jeden z największych amerykańskich poetów, prawdziwy minimalista, który potrafi utkać niesamowite wiersze z niezwykle niewielu słów. -Richard Kostelanetz, New York Times Book Review.

Wydaje się, że każde pokolenie poetów ma swojego ukrytego geniusza, którego wielkość i błyskotliwość wychodzą na jaw po tym, jak jego talent został już osiągnięty i wykorzystany. Ten sam dramat niejasności i niuansów, który towarzyszył odkryciu Emily Dickinson i Wallace'a Stevensa, sugeruje kariera Roberta Laxa. Ten 85-letni poeta, Amerykanin na emigracji, którego dotychczasowa twórczość - ponad czterdzieści książek - została opublikowana głównie w Europie, zyskał w Stanach Zjednoczonych popularność wśród takich osobistości jak Mark Van Doren, E. E. Cummings, Jack Kerouac i Sun Ra.

Utwory zawarte w Love Had a Compass reprezentują wszystkie etapy rozwoju Laxa jako poety, od jego wczesnych lat 40. jako autora tekstów dla The New Yorker po jego obecne życie na greckiej wyspie Patmos. Lax jest zagorzałym wędrowcem, a jego własne poczucie siebie jako wygnańca i pielgrzyma jest starannie przywoływane w jego dziennikach prozą i informuje strony Dzienników marsylskich, opublikowanych tutaj po raz pierwszy. Wraz z wierszami stanowią one najlepszy dostępny do tej pory portret jednego z najbardziej uderzających i oryginalnych poetów naszych czasów.