Mięso Smithów to morderstwo

Opinie czytelników

Książka jest fabularyzowanym opisem życia nastolatka w latach 80-tych, odzwierciedlającym emocjonalny i kulturowy krajobraz ukształtowany przez album The Smiths „Meat Is Murder”. Chociaż jest zabawna i zrozumiała dla fanów tamtej epoki, nie sprawdza się jako bezpośrednie badanie samego albumu, co doprowadziło do mieszanych recenzji czytelników, którzy albo go pokochali, albo znienawidzili.

Pisanie jest często opisywane jako zabawne, dowcipne i emocjonalnie rezonujące. Wielu czytelników połączyło się z doświadczeniami głównego bohatera, znajdując humor i wzruszenie w tematach dorastania. Książka jest chwalona za nostalgiczną refleksję na temat sceny muzycznej lat 80. i przedstawienie nastoletnich rozterek.

Znaczna liczba recenzentów była rozczarowana faktem, że książka nie zapewnia dogłębnego wglądu w album „Meat Is Murder”, jak się spodziewali. Krytycy zauważyli płytkie powiązania z The Smiths, a niektórzy określili ją jako samolubną lub słabo sprzedającą się. Narracja czasami wydawała się niedokończona lub pozbawiona głębi, pozostawiając niektórych czytelników niezadowolonych z ogólnego doświadczenia.

(na podstawie 22 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Smiths' Meat Is Murder

Zawartość książki:

Katolickie liceum niedaleko Bostonu w 1985 roku. Czas samobójstw, upokorzeń na sali gimnastycznej, palenia dla początkujących, ataków astmy i wybuchowych nastoletnich zauroczeń. Zauroczenia dziewczyną (Allison), zespołem (The Smiths) i albumem Meat is Murder, który był tak surowy, tak żywy i tak melodyjny, że można było się go trzymać jak szalupy ratunkowej podczas sztormu.

W tej genialnej noweli Joe Pernice opowiada historię odkrycia Meat is Murder przez chorego na astmę dzieciaka.

Oto krótki fragment:

Pewnego ranka, gdy biegałem obok brązowej tablicy upamiętniającej śmierć jednego studenta i jednego motocyklisty, a mój krawat powiewał jak wiatrowskaz, Ray wcisnął pedał hamulca w swoim Dodge'u, zbliżając się do mnie. Ruch uliczny z prędkością pięćdziesięciu mil na godzinę zatrzymał się za nim z piskiem. Pochylił się i jednym płynnym ruchem opuścił szybę po stronie pasażera. Pozbył się formalności, podczas gdy ja podziwiałem zuchwałość jego jazdy i rzucając mi coś, mrugnął i powiedział: Masz. Idę się zabić. Wcisnął gaz do dechy, zostawiając zaskakująco dobry ślad jak na tak gówniany samochód. W rynsztoku, posłodzonym piaskiem naniesionym podczas ostatniego śniegu zimy, zobaczyłem napisany czerwonym flamastrem na taśmie maskującej przyklejonej do przydymionej, przezroczystej kasety: Smiths: Meat.