Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje podkreślają, że „A Place of Darkness” stanowi znaczący wkład w badania nad horrorem, badając retoryczne i kontekstualne aspekty filmów grozy, oferując jednocześnie dogłębną analizę historyczną. Książka dogłębnie bada ewolucję gatunku horroru i jego wpływ na tożsamość w kinie amerykańskim, przemawiając zarówno do naukowców, jak i zwykłych czytelników.
Zalety:⬤ Zawiera obszerne badania archiwalne i wnikliwą analizę filmów grozy.
⬤ Angażuje zarówno odbiorców akademickich, jak i nieakademickich dzięki przystępnemu pisaniu.
⬤ Oferuje unikalne spojrzenie na ideologiczne funkcje kina grozy.
⬤ Uznany za dogłębną analizę kontekstu historycznego i technik filmowych.
⬤ Opisywana jako trzymająca w napięciu lektura tekstu akademickiego.
Wady:W recenzjach nie wspomniano o żadnych znaczących wadach, choć niektórzy mogą preferować szerszą analizę współczesnych filmów grozy zamiast szczegółowego skupienia się na historii.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
A Place of Darkness: The Rhetoric of Horror in Early American Cinema
Zawartość książki:
Horror to jeden z najbardziej popularnych gatunków filmowych.
Termin "horror" został ukuty w 1931 roku, pomiędzy premierą filmu Dracula a premierą Frankensteina, ale potwory, duchy, demony oraz nadprzyrodzone i przerażające tematy były popularne wśród amerykańskiej publiczności od czasu pojawienia się nowatorskich atrakcji kinematograficznych pod koniec lat dziewięćdziesiątych XIX wieku. A Place of Darkness naświetla prehistorię gatunku horroru, śledząc sposób, w jaki przerażające elementy i historie były przedstawiane w filmach przed wprowadzeniem terminu "horror".
Wykorzystując retoryczne podejście, które bada nie tylko wczesne filmy, ale także materiały promocyjne do nich i krytyczne reakcje na nie, Kendall R. Phillips argumentuje, że przedstawienie przerażających elementów było uwikłane w szersze napięcia społeczne związane z pojawieniem się amerykańskiej tożsamości, a co za tym idzie, amerykańskiego kina. Pokazuje, jak wczesne kino łączyło potwory, duchy, czarownice i magów z przesądami i wierzeniami Starego Świata, w przeciwieństwie do amerykańskiego sposobu myślenia, który był pragmatyczny, rozsądny, naukowy i postępowy.
Jak zauważa Phillips, przez całe lata nastoletnie i dwudzieste elementy nadprzyrodzone były prawie zawsze tłumaczone jako histeryczna pomyłka, żartobliwy dowcip lub nikczemny spisek. Wielki Kryzys lat trzydziestych XX wieku stanowił jednak znaczący wstrząs w systemie amerykańskiej pewności i otworzył przestrzeń dla ponownego pojawienia się gotyku Starego Świata w amerykańskim dyskursie popularnym w postaci gatunku horroru, który od tamtej pory przeraża i ekscytuje fanów.
