Michael Snow: Długość fali

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Michael Snow: Wavelength

Zawartość książki:

Ilustrowane studium "filmu z zoomem" Michaela Snowa, który stał się kamieniem milowym dla studiów nad sztuką i filmem.

W 1966 roku, u szczytu minimal artu w Nowym Jorku, artysta Michael Snow postanowił nie tworzyć kolejnego obiektu do umieszczenia w pokoju, ale zamiast tego spędził rok na planowaniu filmu o pokoju: Wavelength, czterdziestopięciominutowy, mniej więcej prostoliniowy zoom od bliższej do dalszej ściany loftu, któremu towarzyszy narastająca fala sinusoidalna. W tym ilustrowanym studium Elizabeth Legge opisuje Wavelength jako film wirtuozersko zarządzanych napięć, zmysłowego piękna, subtelnego światła i koloru oraz cofania się w perspektywiczną głębię. Jednocześnie, jak zauważa, jest on również surowy: przestrzeń na poddaszu, w której rozgrywa się akcja, mogłaby być ostatnią urzędniczą placówką nieistniejącej już firmy. Zbliżenie jest przerywane tym, co Snow lakonicznie nazwała "4 ludzkimi wydarzeniami": kobieta kieruje dwoma mężczyznami, którzy wnoszą regał i umieszczają go pod lewą ścianą pokoju; wchodzą dwie kobiety i słuchają "Strawberry Fields" Beatlesów w radiu; mężczyzna pojawia się na chwilę po przedłużających się odgłosach uderzania i tłuczenia szkła, kręci się i pada martwy; młoda kobieta wchodzi do pokoju i wykonuje przerażony telefon, zgłaszając martwego mężczyznę ("I nie wygląda na pijanego, wygląda na martwego"). Wavelength zdobył główną nagrodę dla filmu eksperymentalnego w Knokke-le-Zoute w 1967 roku i miał kluczowe znaczenie dla wysiłków krytyków na rzecz ustanowienia słownictwa dla sztuki temporalnej.

Była to "długość fali", która mogła stawić czoła francuskiej nowej fali i od tamtej pory funkcjonuje jako kamień milowy dla sztuki i studiów filmowych, a także jako niebieski ekran, na którym rozgrywano szereg ideologicznych i intelektualnych dramatów.