Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Oryginalny tytuł:
The Measure of Things: Humanism, Humility, and Mystery
Zawartość książki:
Filozofowie, zarówno zachodni, jak i wschodni, od dawna byli podzieleni między humanistów, dla których człowiek jest miarą rzeczy, a ich przeciwników, którzy twierdzą, że istnieje sposób, w zasadzie poznawalny i opisywalny, że świat i tak jest, niezależny od ludzkich perspektyw i interesów.
Początkowe rozdziały The Measure of Things przedstawiają rozwój humanizmu od czasów średniowiecza, przez renesans, oświecenie i romantyzm, aż po jego najbardziej wyrafinowaną, dwudziestowieczną formę, humanizm egzystencjalny. Cooper nie identyfikuje tego ostatecznego stanowiska z żadnym konkretnym filozofem, choć jest ono ściśle związane z poglądami Heideggera, Merleau-Ponty'ego i późniejszego Wittgensteina. Wśród wcześniej omawianych postaci znajdują się Wilhelm z Ockham, Kant, Herder, Nietzsche i William James.
Po odrzuceniu prób współczesnych zwolenników skromnego lub niemetafizycznego realizmu, aby rozwiązać opozycję między humanizmem a jego absolutystycznym rywalem, Cooper przechodzi do rozstrzygnięcia tej rywalizacji. Zainspirowany wszechobecną retoryką pychy, którą rywale kierują przeciwko sobie, w oryginalny sposób argumentuje, że rywalizujące stanowiska są rzeczywiście winne braku pokory. Absolutystom - czy to obrońcom Danego, czy naukowym realistom - wyolbrzymia się naszą zdolność do wzniesienia się z naszych zaangażowanych perspektyw do obiektywnego opisu świata. Humaniści, odwrotnie, wyolbrzymiają naszą zdolność do życia bez poczucia naszej podległości wobec miary niezależnej od naszych własnych perspektyw.
Jedyną ucieczką, twierdzi Cooper, z impasu osiągniętego po odrzuceniu zarówno humanizmu, jak i absolutyzmu, jest doktryna tajemnicy. Istnieje rzeczywistość niezależna od ludzkiego wkładu, ale jest ona z konieczności niewysłowiona. Opierając się w nowatorski sposób na buddyjskiej koncepcji pustki i późniejszych pismach Heideggera, ostatnie rozdziały bronią pojęcia tajemnicy, odróżniają zaawansowaną doktrynę od idealizmu transcendentalnego i proponują, że tylko poprzez uznanie tajemnicy można zapewnić miarę i gwarancję dla naszych przekonań i postępowania.
