Ocena:
The Measure of a Mountain autorstwa Bruce'a Barcotta bada głęboką relację autora z Mt. Rainier, koncentrując się na przygotowaniach, osobistych doświadczeniach, historii i aspektach przyrodniczych, a nie tylko na wspinaczce. Książka jest chwalona za wciągającą opowieść, dobrze zbadaną treść i przemyślane refleksje, ale krytykowana za brak map, zdjęć, a czasami jest zbyt rozwlekła lub styczna.
Zalety:⬤ Wciągająca i osobista opowieść o relacji z Mt. Rainier.
⬤ Dobrze zbadana pod względem historycznym i geologicznym.
⬤ Wciągający styl pisania łączący humor i introspekcję.
⬤ Dobre połączenie osobistych narracji i faktycznych informacji o górze.
⬤ Przemawia do czytelników zainteresowanych naturą, historią i doświadczeniami związanymi ze wspinaczką bez skupiania się wyłącznie na zdobywaniu szczytów.
⬤ Brak map i zdjęć, co może być frustrujące dla czytelników pragnących wizualnego kontekstu.
⬤ Niektóre części wydają się zbyt długie lub styczne, co prowadzi do chwil nudy.
⬤ Opisane doświadczenia czasami znacznie różnią się od perspektywy innych wspinaczy.
⬤ Kontemplacyjne tempo może nie przypaść do gustu czytelnikom szukającym wartkiej akcji.
(na podstawie 34 opinii czytelników)
The Measure of a Mountain: Beauty and Terror on Mount Rainier
W książce "The Measure of a Mountain" pisarz z Seattle Bruce Barcott wyrusza, by poznać Rainier. Jego metoda jest odkrywcza, meandrująca, osobista.
Zaczyna od okrążenia góry, najpierw samochodem, a następnie pieszo. Odkrywa, że góra jest kompleksem porośniętych mchem cykut i starych jodeł, wysokich łąk, które kwitną zgodnie z precyzyjnym naturalnym zegarem, arkuszy kruszącego się pumeksu, pękniętych lodowców i niestabilnej magmy. Pola śnieżne są pełne owadów, a świstaki żują skały, by nie wyrosły im zęby.
Rainier dudni od drgań i wstrząsów sejsmicznych - około stu trzydziestu trzęsień ziemi rocznie. Koszmarem wśród geologów jest niepowstrzymana ściana błota, która stoczy się po jego zboczach, gdy odpadnie kawałek góry, jak to ma miejsce co pół wieku (a my jesteśmy spóźnieni o pięćdziesiąt lat).
Rainier jest zarówno obsesją, jak i świątynią, która przyciąga swoich pełnych pasji akolitów: naukowców, kapłanów, strażników i przewodników górskich. Rainier jest także pomnikiem śmierci: każdego roku komuś udaje się po prostu zniknąć na jego zboczach, bezbronni wspinacze i ich ratownicy giną na lodowcach, a ładunek Marines pozostaje w lodzie od czasu zderzenia z górą w 1946 roku.
Nazywana przez miejscowych po prostu górą, jest największym elementem krajobrazu północno-zachodniego Pacyfiku - pod warunkiem, że nie jest ukryta w chmurach. Widoczna czy nie, jej obecność jest niezaprzeczalna.