Merce Cunningham Redux

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Zawartość książki:

Merce Cunningham Jamesa Klosty'ego była pierwszą książką opublikowaną na temat Cunninghama. Ukazała się w 1975 roku i została ponownie opublikowana w 1986 roku. Teraz, z okazji setnej rocznicy urodzin Cunninghama, jest reinkarnowana dla dwudziestopierwszowiecznej publiczności w druku duotonowym, przeprojektowana i całkowicie przeprojektowana z dodatkowymi 140 stronami zdjęć, z których wiele nigdy wcześniej nie było publikowanych.

W latach, które upłynęły od ich śmierci, historyczne znaczenie partnerstwa Johna Cage'a i Merce'a Cunninghama wzrosło do tego stopnia, że żadne rozważania na temat awangardowej sztuki, muzyki i tańca w Ameryce nie mają sensu, jeśli Cunningham i Cage nie są pozowani, pogodni i uśmiechnięci, u źródła ich inspiracji. Jest to prawdą nie tylko w Ameryce, ale i na całym świecie.

Sztuka nie istnieje w próżni, podobnie jak Cunningham i Cage. Malarze tacy jak Robert Rauschenberg, Jasper Johns, Andy Warhol, Frank Stella i Robert Morris oraz kompozytorzy tacy jak Earle Brown, Christian Wolff, Morton Feldman, David Tudor i Pauline Oliveros dołączyli do tego przedsięwzięcia. Jasper Johns podstępnie zwabił Marcela Duchampa, by pozwolił na wykorzystanie jego kultowego Large Glass jako dekoracji do tańca Cunninghama. Cunningham wielokrotnie zapraszał Erika Satie (bez jego zgody) do swojej muzycznej rodziny. Ten pozornie przypadkowy związek innowacyjnych artystów służył jako najbliższa rzecz, jaką Ameryka mogła zaoferować jako przeciwwagę dla Diagilewa i jego Ballets Russes.

Oprócz fotografii Klosty'ego przedstawiających artystów, kompozytorów i tancerzy, a także same tańce, zarówno podczas prób, jak i występów, książka zawiera teksty współpracowników Cunninghama, w tym Johna Cage'a, Jaspera Johnsa, Roberta Rauschenberga, Carolyn Brown, Paula Taylora, Lincolna Kirsteina, Edwina Denby'ego i kilkunastu innych.