Melodramatic Imperial Writing: From the Sepoy Rebellion to Cecil Rhodes
Melodramat jest często postrzegany jako tępe narzędzie estetyczne, skażone poleganiem na nieprawdopodobnych sytuacjach, moralnych binariach i przytłaczających emocjach, które uczyniły go prawdopodobnym składnikiem brytyjskiej propagandy imperialnej pod koniec XIX wieku. Jednak poprzez swój wpływ na wiele późnowiktoriańskich gatunków poza teatrem, melodramat rozwinął skomplikowaną relację z brytyjskim dyskursem imperialnym.
Melodramatic Imperial Writing przedstawia melodramat jako istotny aspekt dzieł podkreślających sprzeczności i niesprawiedliwości brytyjskiego imperializmu. Poza tym, że okazał się przydatny dla autorów konstruujących imperialistyczne fantazje lub wspierających niesprawiedliwą politykę, tryb melodramatyczny umożliwił pisarzom zakłócenie narracji o brytyjskim imperialnym przeznaczeniu i wyższości rasowej.
Neil Hultgren bada szereg tekstów, od Dickensa piszącego o buncie sepów w 1857 roku po imperialistyczną poezję W.E. Henleya i eksperymentalną fikcję Olive Schreiner, aby prześledzić nową i złożoną historię brytyjskiego imperializmu i trybu melodramatycznego w późnowiktoriańskim pisarstwie.