Medycyna i dobroczynność w Irlandii 1718-1851

Oryginalny tytuł:

Medicine and Charity in Ireland 1718-1851

Zawartość książki:

W tej pouczającej historii społecznej medycyny i dobroczynności w Irlandii na przestrzeni prawie 150 lat, od 1718 roku do tuż po Wielkim Głodzie, Laurence M. Geary pokazuje, jak choroby i ubóstwo reagowały na siebie nawzajem.

Bieda wynikająca z wielkiego wzrostu populacji, który trwał aż do nadejścia zarazy ziemniaczanej w 1845 roku, miała poważny wpływ na zdrowie ludności kraju, a sam Głód spowodował śmierć około miliona osób z głodu i chorób. Był to okres wielkich zmian w usługach medycznych i charytatywnych. W XVIII wieku chorzy zaczęli być postrzegani jako zasługujący na pomoc ubodzy, a zatem mający większe prawo do pomocy publicznej niż ci, których ubóstwo było wynikiem ich własnego rozrzutności, lenistwa lub występku.

W Irlandii rozwinęła się sieć organizacji charytatywnych zapewniających bezpłatną pomoc medyczną chorym ubogim. Pierwszy dobrowolny szpital w Dublinie został otwarty w 1718 roku, a Geary śledzi powstawanie i rozwój dobrowolnych szpitali i szpitali powiatowych w całym kraju.

Miały one silny anglikański etos i uprzedzenia, ale po emancypacji katolików w 1829 r. nepotyzm, sekciarstwo i polityka podziałów, które były powszechne w tych organizacjach, stały się przedmiotem coraz większej kontroli.

Lekarze odnotowali znaczny postęp w rozwoju zawodu regulowanego. Geary opisuje zmiany w kształtowaniu polityki i prawodawstwie, których kulminacją była ustawa o organizacjach charytatywnych z 1851 r., którą opisuje jako część procesu charakteryzującego stulecie i więcej w tej książce: nieubłaganą presję na filantropię i prywatną dobroczynność medyczną oraz nieuchronne przejście od wolontariatu do embrionalnego systemu medycyny państwowej.