Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka Schwingera na temat mechaniki kwantowej jest chwalona za unikalną perspektywę i dogłębne potraktowanie ważnych tematów, co czyni ją cennym źródłem informacji dla osób z pewną wcześniejszą wiedzą na ten temat. Jednak spotkała się z krytyką dotyczącą jakości oprawy i czasami może być myląca dla czytelników.
Zalety:Książka obejmuje ważne tematy, które nie zostały wystarczająco omówione gdzie indziej, zapewnia nowe spojrzenie na popularne tematy, zawiera szczegółowe wyprowadzenia w zastosowaniach i zawiera wiele ćwiczeń. Oferuje unikalne spojrzenie na mechanikę kwantową, które zachęca do głębokiego zastanowienia się nad jej podstawami.
Wady:Jakość oprawy jest słaba, co utrudnia otwieranie książki i budzi obawy o jej trwałość. Proces myślowy autora może być czasami mylący, a książka nie jest odpowiednia dla czytelników bez wcześniejszej wiedzy z zakresu mechaniki kwantowej, co może ograniczać jej dostępność.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Quantum Mechanics: Symbolism of Atomic Measurements
Zawartość książki:
Julian Schwinger miał w planach napisanie podręcznika mechaniki kwantowej od lat 50-tych, gdy regularnie wykładał ten przedmiot na Uniwersytecie Harvarda. * Roger Newton wspomina: (Grupa z nas (Stanley Deser, Dick Arnowitt, Chuck Zemach, Paul Martin i zapomniałem kto jeszcze) napisała notatki z wykładów na jego kursie mechaniki kwantowej, ale nigdy nie chciał ich opublikować, ponieważ "nie znalazł jeszcze idealnego sposobu na mechanikę kwantową".
"Jedynym tekstem z tamtych czasów, który został ostatecznie opublikowany - zgodnie z sugestią i z pomocą Roberta Kohlera:! : - były notatki do wykładów, które Schwinger przedstawił w Les Houches w 1955 roku. Książka została ponownie wydana w 1991 roku, ze specjalną przedmową Schwingera (3): Pierwsze dwa rozdziały tej książki są poświęcone Kinetyce Kwantowej. W 1985 roku miałem okazję dokonać przeglądu tego rozwoju w związku z obchodami setnej rocznicy urodzin Hermanna Weyla.
(...) Przedstawiając mój wykład (4) czułem potrzebę zmiany tylko jednej rzeczy: notacji. Aby ktoś nie pomyślał, że to raczej trywialne, przypomnijmy, że ostateczne porzucenie, na początku XIX wieku, metody fluksji Newtona na rzecz rachunku Leibniza wynikało z większej elastyczności notacji tego ostatniego.
