Maszyny do pisania, bomby, meduzy: Eseje

Opinie czytelników

Książka zawiera zbiór esejów Toma McCarthy'ego, które łączą głębokie literackie spostrzeżenia z wciągającą prozą. Czytelnicy zauważają, że pisarstwo McCarthy'ego, choć czasami złożone lub trudne, oferuje wyjątkowe doświadczenie, które rzuca wyzwanie konwencjonalnym normom literackim. Niektóre eseje koncentrują się na znanych pisarzach, podczas gdy inne obierają nieoczekiwane kierunki, ujawniając umiejętności i kreatywność autora.

Imponujący język i słownictwo, wciągające i unikalne spojrzenie na literaturę, połączenie zabawy i głębi, umiejętność wywołania poczucia ucieczki od rzeczywistości oraz umiejętna struktura narracji, która zaskakuje czytelników.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać prozę McCarthy'ego za zbyt złożoną lub pretensjonalną, a eseje mogą nie być łatwe w odbiorze dla osób niezaznajomionych z jego twórczością.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Typewriters, Bombs, Jellyfish: Essays

Zawartość książki:

Eseje o literaturze, popkulturze i nie tylko kultowego powieściopisarza i krytyka Toma McCarthy'ego.

Piętnaście błyskotliwych esejów napisanych na przestrzeni tylu lat stanowi mapę wrażliwości i krytycznej inteligencji Toma McCarthy'ego, jednego z najbardziej oryginalnych i wymagających powieściopisarzy tworzących obecnie. Typewriters, Bombs, Jellyfish bada szeroki zakres tematów, od pogody traktowanej jako forma mediów, przez obrazy Gerharda Richtera i filmy Davida Lyncha, po Patty Hearst jako rewolucyjną boginię seksu, po wciąż radykalne implikacje uznanych arcydzieł, takich jak Ulisses (jak po nim pisać? ), Tristram Shandy i niedoceniony geniusz śmieci Alexandra Trocchiego w mrocznie pięknej Księdze Kaina. Dłuższy "Recessional" analizuje miejsce czasu w pisarstwie - w jaki sposób pisanie tworzy nowy czas, czas odrębny od czasu instytucjonalnego - podczas gdy zaskakujące "Nothing Will Have Taken Place" przenosi się z Mallarm i Don DeLillo do mistrzostwa piłki Zidane'a, aby przyjrzeć się, w jaki sposób sztuka, czy to poety, powieściopisarza, czy sportowca, niszczy dane kody znaczenia i zachowania, przywracając je do gry.

Pewne punkty odniesienia powracają z senną natarczywością - między innymi Royal Road Test artysty Eda Ruschy, fotograficzna dokumentacja przydrożnych szczątków królewskiej maszyny do pisania wyrzuconej z okna jadącego samochodu; wielkie zakwity meduz, które wypełniają oceany i zapychają maszynerię handlu i dominacji wojskowej - a pytanie brzmi: W jaki sposób sztuka może eksplodować ograniczającymi konwencjami tak zwanego realizmu, czy to estetycznego, czy politycznego, aby zaangażować się w aktywne odkrywanie świata na nowo?