Martwi ludzie, których znałem

Opinie czytelników

Książka zapewnia wnikliwe i osobiste spojrzenie na życie Shayne'a, koncentrując się na jego dysfunkcyjnym dzieciństwie, pasji do muzyki i różnych zespołach, których był częścią. Chociaż ton jest raczej refleksyjny niż gniewny, istnieje ukryte poczucie uporu, które mogło utrudnić jego potencjalny sukces. Osobiste tragedie, które wpłynęły na jego życie, dodają melancholijnej warstwy do narracji. Ogólnie rzecz biorąc, jest to wysoce zalecane dla fanów historii rocka.

⬤ Elokwentne pisanie, bogate w osobistą historię
⬤ wnikliwe spojrzenie na przemysł muzyczny
⬤ odzwierciedla zaangażowanie w rockowy styl życia
⬤ zawiera anegdoty o zespołach autora i doświadczeniach na scenie muzycznej
⬤ polecana dla fanów pokrewnej kultury muzycznej.

⬤ ton może wydawać się beznamiętny dla niektórych
⬤ brakuje bardziej agresywnego lub namiętnego tonu, który mógłby spodobać się wszystkim czytelnikom
⬤ może nie spodobać się osobom niezaznajomionym z muzyką autora lub kontekstem.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Dead People I Have Known

Zawartość książki:

"Kiedy dwie i pół minuty później przekroczyliśmy linię mety, zapadła krótka, pełna niedowierzania cisza, a ja poczułem, jak drży mi kolano za sarkastyczną naszywką "Disco". Piosenka, którą napisałem, właśnie została zagrana do końca, a co więcej, nie brzmiała słabo ani złudnie - w rzeczywistości dała czadu. Odsunąłem się od mikrofonu. Oto był nowy świat dźwięku. Jego niebo nie miało granic, a horyzont zawijał się na wcześniej płaskiej ziemi. Otrzymałem wirtualną super moc i płomień, który strzelał z moich palców". W książce "Dead People I Have Known" legendarny nowozelandzki muzyk Shayne Carter opowiada historię swojego życia w muzyce, zabierając nas głęboko za kulisy i piosenki swoich nastoletnich zespołów Bored Games i Doublehappys oraz najbardziej znanych zespołów Straitjacket Fits i Dimmer. Śledzi intymną historię Dunedin Sound - charakterystycznego brzmienia indie, które pojawiło się w latach siedemdziesiątych, pod silnym wpływem punka - oraz wytwórni Flying Nun. Oprócz popkultury lat siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, Carter szczerze pisze o ponurych i brutalnych aspektach Dunedin, miasta, w którym dorastał i do którego później powrócił. Jego dzieciństwo zostało ukształtowane przez przemoc i uzależnienie, a także miłość i muzykę.

Oprócz kolegów muzyków, przyjaciół i rodziny, którzy pojawiają się tutaj tak żywo, książka ta jest zaludniona przez sąsiadów, dzieci w szkole, ludzi na ulicy i inne przechodzące postacie, które pozostały w jego pamięci. Dowiadujemy się również o innej ważnej sile w życiu Cartera: sporcie. Wyścigi zaprzęgów, zapasy, koszykówka i piłka nożna zapewniły mu podobne ukojenie, a nawet ucieczkę, jak muzyka. Dead People I Have Known to szczera, poruszająca i często niesamowicie zabawna autobiografia.

To opowieść o życiu muzyka przez ostatnie czterdzieści lat w Nowej Zelandii i dzieło sztuki samo w sobie.