Marnotrawny

Opinie czytelników

Zbiór poezji Francine Marie Tolf „Prodigal” jest chwalony za bystre obserwacje i medytacyjną jakość, przeplatając tematy natury, duchowości i ludzkich doświadczeń. Czytelnicy doceniają jej kunszt i emocjonalną głębię jej twórczości, która łączy osobiste doświadczenia z szerszymi tematami egzystencjalnymi.

⬤ Skrupulatne rzemiosło i bystre obserwacje.
⬤ Umiejętność skutecznego łączenia osobistych i głębokich tematów.
⬤ Medytacyjna i sugestywna poezja, która rezonuje emocjonalnie.
⬤ Zaangażowanie w złożone tematy, takie jak dylematy moralne i narracje historyczne.
⬤ Język jest umiejętnie wykorzystywany do odkrywania niepewności i wdzięczności.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać współczesne style poetyckie za trudne lub subiektywne, co może ograniczyć dostępność. Ponadto osoby niezaznajomione z wcześniejszą twórczością autora mogą nie zrozumieć wszystkich powiązań tematycznych.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Prodigal

Zawartość książki:

"Straciliśmy zdolność nazywania", pisze Francine Marie Tolf: "Mówimy antylopa, sowa, / jakby te słowa miały moc. / Jakby nazwy zwierząt nie uciekły / z powrotem w zwierzęta".

W ten sposób Tolf przedstawia główne tematy swojego drugiego zbioru wierszy, Prodigal: naturę, zwierzęta i język - plus czwarty: odkrycia, które pojawiają się, gdy jeden z tych skomplikowanych żywych wątków przecina się z innym. Tolf nie stroni od dzikości, jaką ludzie wyrządzają ziemi i innym zwierzętom, ale zamiast tego zachęca nas do refleksji i zrozumienia, jeśli potrafimy. "In This Rain" i "A Good Thing" to krótkie, ale mrożące krew w żyłach przykłady.

Jednak ten zbiór precyzyjnie dostrojonych wierszy równoważy smutek i oburzenie z głęboką radością i zachwytem. Wielowarstwowy i intymny, Prodigal oferuje nadzieję, pochodzącą nie z tanio zdobytego sentymentu, ale z intensywnie osobistego przekonania płynącego z niedoskonałego i współczującego serca: "W jego centrum, / krąg się odwraca: / łańcuch pokarmowy załamuje się, / lew zjada słomę.

/ Lecz łzy nie są odwrócone, / lecz otarte. / Tak potrzebny mi Bóg, / który pozwala łzom spadać.

/ Który dotyka smutku przepiórki / własną ręką".