Marjory Stoneman Douglas: Głos rzeki

Opinie czytelników

Recenzje prezentują mieszany, ale ogólnie pozytywny pogląd na książkę, podkreślając znaczący wpływ Marjory Stoneman Douglas na ochronę środowiska na Florydzie i jej wciągającą historię. Podczas gdy wielu czytelników docenia jej spostrzeżenia i osobiste doświadczenia, niektórzy uważają, że skupienie się na jej szczegółowym życiu i chronologii jest mniej interesujące.

⬤ Wciągająca i zrozumiała narracja ważnej postaci historycznej.
⬤ Bogate tło na temat ekologii Florydy i środowiskowych bitew Douglas.
⬤ Liryczny styl pisania, który przenosi czytelników.
⬤ Inspirujące spostrzeżenia na temat zapalonego ekologa.
⬤ Historycznie pouczająca i przyjemna lektura.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali ją za nużącą i zbyt szczegółową, jeśli chodzi o jej codzienne życie.
⬤ Brak głębszego wglądu w jej motywacje.
⬤ Niektórzy uważali, że książka nie spełniła ich oczekiwań w odniesieniu do skupienia się na Everglades.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Marjory Stoneman Douglas: Voice of the River

Zawartość książki:

Urodzona w Minnesocie w 1890 roku, wychowana i wykształcona w Massachusetts, Marjory Stoneman Douglas przybyła na Florydę w 1915 roku, aby pracować dla swojego ojca, który właśnie założył gazetę Herald w małym miasteczku Miami. W tym "granicznym" mieście doszła do siebie po źle ocenionym małżeństwie, nauczyła się pisać dziennikarstwo, beletrystykę i dramaty, podjęła walkę o feminizm, sprawiedliwość rasową i ochronę przyrody na długo przed tym, jak te sprawy stały się popularne, i rozpoczęła długą i niezwykle udaną podróż do zrozumienia siebie.

Na długo przed tym, jak kobiety robiły takie rzeczy, dostrzegła swoją własną potrzebę samotności i niezależności i zbudowała swój własny mały dom z dala od miasta w okolicy zwanej Coconut Grove. Nadal tam mieszka, tak jak przez ponad 40 lat, ze swoimi książkami, kotami i sprawami, które często się pojawiają, wciąż będąc potężną siłą w ekopolityce.

Marjory Stoneman Douglas rozpoczyna tę opowieść o swoim życiu od przyznania, że "najtrudniej jest powiedzieć prawdę o sobie", a kończy ją stwierdzeniem, że "życie powinno być przeżywane tak żywo i tak intensywnie, że myśli o innym życiu lub dłuższym życiu nie są konieczne". Głos, który pojawia się pomiędzy nimi, jest głosem z przeszłości i głosem z przyszłości, głosem przekonania i zdrowego rozsądku z poczuciem humoru, głosem, który tak wielu widzów słyszało przez lata - twarde słowa w łagodnym akcencie wyłaniające się z drobnej kobiety w klapniętym kapeluszu - który naprawdę stał się głosem rzeki.