Mam kogoś w Staunton: Historie

Opinie czytelników

I Got Somebody in Staunton to zbiór dziesięciu krótkich opowiadań autorstwa Williama Henry'ego Lewisa, które zgłębiają złożoność ludzkiej kondycji, szczególnie w kontekście czarnej Ameryki. Podczas gdy pisarstwo jest chwalone za styl i zdolność do wywoływania empatii, niektórzy czytelnicy uważają, że historie popadają w przewidywalne stereotypy.

Dobrze skonstruowane historie, wciągający styl pisania, silny rozwój postaci, potężne tematy, które rezonują z ludzkim doświadczeniem. Historie takie jak „Shades” i „In The Swamp” są wyróżniane jako ulubione, pokazując zdolność Lewisa do sprawiania, by czytelnicy czuli się związani z bohaterami.

Niektóre historie w dużej mierze opierają się na stereotypach związanych z doświadczeniami Afroamerykanów, co prowadzi do formalnych postaci, takich jak nieobecni ojcowie i rozwiązłe nastolatki. Kilka opowiadań traci impet i nie utrzymuje siły najlepszych utworów w zbiorze.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

I Got Somebody in Staunton: Stories

Zawartość książki:

W dwunastu zgrabnych, zmysłowych opowiadaniach William Henry Lewis śledzi granicę między tym, co rzeczywiste, a tym, co wyimaginowane, dostrzegając bolesne duchy przeszłości w codziennych spotkaniach. Napisana w stylu, który został doceniony przez naszych najlepszych pisarzy, od Edwarda P. Jonesa i Nikki Giovanni po Dave'a Eggersa, I Got Somebody in Staunton jest jednym z najbardziej chwalonych wydarzeń literackich we współczesnej Ameryce.

W tytułowym opowiadaniu młody profesor zaprzyjaźnia się z enigmatyczną białą kobietą w barze na bocznych drogach Wirginii, ale ma wątpliwości, czy zawieźć ją do sąsiedniego miasta, ponieważ historie jego wuja o linczach rozbrzmiewają w jego umyśle. Inna opowieść przedstawia podróż jazzowej trupy z Kansas City do Denver, gdzie mają nadzieję osiągnąć sukces. W międzyczasie mężczyzna w środku raju musi zdecydować, czy będzie marniał, czy się rozwijał.

W I Got Somebody in Staunton Lewis w liryczny i niewzruszony sposób opisał życie tych, którzy są najczęściej pomijani”.

--Boston Globe.